Κάθε μέρα καθώς περιφέρομαι αμέριμνος και αγαθιάρης μέσα στους δρόμους του κέντρου μου δημιουργούνται σκέψεις και απορείς, τις οποίες επιθυμώ να λύσω αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ σοβαρές λύσεις.
Όσον αφορά το γνωστό σε όλους μας μετρό. Βλέπω κόσμο να τρέχει σαν παλαβός να μπει μέσα στο βαγόνι, αλλά όταν είναι να κάνει χώρο να βγει κάποιος άλλος σε κάποια στάση εκεί πάει με το πάσο του. Επιπλέον βλέπεις τους γυμνασμένους να ανεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες γιατί οι κανονικές είναι bass class ρε αδερφέ, δεν προσφέρουν αρκετή κόπωση.
Πάμε στην περίπτωση των ασανσέρ στα κτήρια. Μείζον ζήτημα. Σε ρωτάνε ¨που πάτε πάνω ή κάτω¨. Κάτω απαντάς και μπαίνει μέσα πατώντας το κουμπί για τον πιο πάνω όροφο, ενώ ταυτόχρονα σκάει ένα σαρδόνιο χαμόγελο σε στυλάκι τι έκανα τώρα ο άνθρωπος. Μεγάλο κατόρθωμα!
Είσαι στη δουλειά. Εκεί τολμώ να πω έχω δει τα πιο κουλά στη ζωή μου. Είσαι αμέριμνος και προσπαθείς να ξυπνήσεις. Και σου αναθέτουνε οι ανώτεροι μια δουλειά ρωτώντας σε ευγενικά αν μπορείς να το κάνεις. Αφού θες δεν θες θα κάνεις οποιαδήποτε αγγαροδουλειά, ο νόμος της ζούγκλας είναι δεν θέλει πολύ φιλοσοφία. Έλεος δηλαδή που λέει και ένας μεγάλος sport caster.
Τώρα θα θίξω ένα άλλο ζήτημα αυτό των διαπροσωπικών σχέσεων. Εδώ πέρα παίρνει πολύ συζήτηση και έχουμε και στιγμές απείρου κάλους. Τολμώ να πω ότι τελευταία κλαίω από τα γέλια. Προσφάτως άκουσα ότι τελικά δεν έχει πρόβλημα ο κερατάς που ο έρμος δεν περνάει κάτω από την πόρτα, αλλά κυρίες και κύριοι το έχει αυτός που απιστεί. Ο λόγος είναι ότι καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κλάψει την ώρα της απιστίας, γιατί είναι πληγωμένος ο καημενούλης, νιώθει τρομερές τύψεις.
Έχω και άλλες πολλές απορίες αλλά θα το ξημερώσουμε οπότε περιορίζομαι στις πιο εύλογες… Τι μόνο ο ανοργάνωτος θα γράφει σας παρακαλώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου