ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ...

Επιτέλους αποφάσισα να γράψω κι εγώ ένα αρθράκι για να εμπλουτίσω τη λίστα με τα ενδιφέροντα θεματάκια που δημοσιεύονται.. Ξεκίνησα με κάτι που με βασανίζει τελευταία, κάποια ερωτήματα που με απασχολούν και στα οποία ίσως να μην υπάρχει κάποια απάντηση...

Σε ποιό σημείο μπορεί να μας φτάσει ένας έρωτας, μια αγάπη? Ξέρουμε?

Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι η δύναμη που έχουν αυτά τα συναισθήματα είναι πολλές φορές ότι πιο δυνατό μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος!!
Και δεν το λέω γιατί κάτι άκουσα, το λέω γιατί το ζω, το βιώνω για την ακρίβεια...


Εδώ και κάποιους μήνες, ζω μια μετα χωρισμού περίοδο και λέω ζω, γιατί κάθε μέρα που περνάει πραγματικά ΖΩ το χωρισμό αυτό. Η επικοινωνία κομμένη, εχω χάσει τα ιχνη του και κανένας πλέον δε μου μεταδίδει νέα του. Συχνά λέω στον εαυτό μου "Δε βαριέσαι..! Αυτό ήταν! Πάμε γι' άλλα" Το επαναλαμβάνω συχνά! Ποιός ξέρει? Ίσως κάποια στιγμή να το πιστέψω...

Το πρόβλημα όμως είναι οτι αν και ξέρω τι πρέπει να πω σε κάποιον, σ' εμένα τα λόγια δε φτάνουν και οι λέξεις δε βγάζουν νόημα. Δεν ακούω παρά μόνο δέχομαι και συμφωνώ με όλα αυτά που κάποιος μπορεί να μου πει, απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Έχω βρεθεί και στη δική τους θέση, προσπαθώντας να τους κάνω να ξεχάσουν, αλλά τώρα βλέπω ότι αν δε ζήσεις μια κατάσταση δεν μορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται... Ακόμα το μυαλό μου είναι κολλημένο ΕΚΕΙ, σε αυτό που έχασα, σφηνωμένο σε αυτό που έζησα και δεν το κουμαντάρω πια.

Μια φίλη με ρώτησε, πόσο μπορεί να κρατήσει όλο αυτό, πόσο μπορεί να με παιδέψει ακόμα και πότε θα σταματήσει αυτή την τρέλα που κυριαρχεί το μυαλό μου... Της απάντησα ότι δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Είναι κάτι που δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω το τέλος του.. Ο χρόνος θα δείξει...

Είναι αυτό που είπα στην αρχή, ότι αυτά τα συναισθήματα είναι τελικά ότι πιο δυνατό πορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.Για μένα λοιπόν, όποιος περνάει κάτι τέτοιο είναι ανίσχυρος, ανήμπορος, ανίκανος να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτο που του λέει το μυαλό του. Κάποια στιγμή θα το σταματήσει, θα το αφήσει αλλά ποτέ δε θα το ξεχάσει..

Ας μη γελιόμαστε.. Οι μαγάλες αγάπες και οι δυνατοί έρωτες μπορεί κάποια στιγμή να χάνονται αλλά είναι ακόμα εκεί κρυμμένοι!!

Είναι εκεί που τους αφήσαμε, καλά κλειδωμένους, προστατευμένους από οτιδήποτε λειτουργεί σα γόμα που σβήνει..... Είναι εκεί που τους έχουμε αφήσει να μας περιμένουν και να μας θυμίζουν δικά μας πράγματα κάποιες νύχτες μοναξιάς.
Είναι εκεί, στη θέση που τους ανήκει, στην καρδιά μας βαθειά χαραγμένοι και ανεξίτηλοι...

Περί Θρησκείας

Καιρό είχα στο μυαλό μου να γράψω για το θέμα, όμως πάντα κάτι με απέτρεπε...

Είχα κάνει και στο γνωστό φόρουμ μία προσπάθεια να συζητήσω "περί θρησκείας", αλλά η θεματική ενότητα δεν έτυχε της δέουσας προσοχής και την παράτησα...

Νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να γράψω το άρθρο: ακριβώς 9 και 5!

Είμαι ξύπνιος από τις 7 το πρωί, 9 με 7 ήμουν ΑΣΟΕΕ, αυτή τη στιγμή το κεφάλι μου είναι καζάνι, άρα προσφέρεται για να αρχίσω τις ασυναρτησίες...

Θα ξεκινήσω την "απαγορευμένη δημοσίευση", με μία παραδοχή που με αφορά και ίσως σας βοηθήσει να κατανοήσετε υπό ποία βάση γίνεται η παρούσα ανάλυση: είμαι θρήσκος...

Μία φράση που άκουσα όταν ήμουν μικρότερος και από τότε μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό: "ο άνθρωπος πιστεύει, επειδή έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου".

Ο άνθρωπος πιστεύει γιατί είναι αδύναμος σα χαρακτήρας...

Δεν έχει αρκετή πίστη στον εαυτό του ίσως και χρειάζεται κάποιον "να τον γεμίζει αυτοπεποίθηση"...

Πόσες φορές άλλωστε δεν έχετε κάνει το σταυρό σας ή έχετε επικαλεστεί την Παναγία όταν "σας κάθεται μία στραβή";

Η θρησκεία για τον άνθρωπο είναι ένα "υποκατάστατο γνώσης".

Όσα δεν γνωρίζει/είναι σε θέση να ερμηνεύσει/καταλαβαίνει ο άνθρωπος, για να μην τρελαθεί ή για να μην πολυσκοτίζεται κιόλας, τα ρίχνει σε μία αόρατη υπέρτατη δύναμη, που λέγεται θεός...

Όλους κάποια στιγμή τους απασχολούν τα "υπαρξιακά" τους.

Ε, η θρησκεία τους βγάζει από τη δυσχερή θέση:

Πως δημιουργήθηκε ο κόσμος;

Ποιος τον δημιούργησε;

Γιατί τον δημιούργησε;

Επίσης, η θρησκεία σε βοηθάει να ξεπεράσεις κάποιες φοβίες σου:

Για παράδειγμα, ο άνθρωπος δεν έχει καλή σχέση με την έννοια του θανάτου.

Τον φοβίζει.

Κάποιος πρέπει να σε κάνει να συμβιβαστείς με την ιδέα του...

Μπορεί να έρθεις τώρα και να μου πεις εσύ, τι σε νοιάζει εσένα, κατεστραμμένε Ανοργάνωτε, καλό δεν κάνουν στον κόσμο όλα αυτά;

Δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί δεν ξέρω πως θα ήταν αλλιώς τα πράγματα...

Αλλά μπορώ να τονίσω κάποια ας το πούμε αρνητικά (χωρίς να έχω διάθεση προσβολής κάποιου θρησκεύματος)!

Καταρχήν, για μένα η θρησκεία είναι ο αμεσότερος τρόπος ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Απαγορεύουν τρόπους συμπεριφοράς, επιβάλλουν άλλους, ενώ ο κόσμος, τα ακολουθεί με τη θέλησή του!

Έχει τη δύναμη να σου επιβάλει από φαγητό μέχρι πόλεμο (μέχρι και εμείς οι "άγιοι" χριστιανοί έχουμε καταφύγει σε "Ιερούς" πολέμους στο πέρασμα της Ιστορίας, μην νομίζετε πως σκέφτομαι μόνο τους τρέντυ Ιερούς πολέμους...)

Να μιλήσουμε για τον πλούτο των εκκλησιών; (ευτυχώς αρκετά από αυτά πάνε για καλό σκοπό)

Για τις καταστροφές των "ανταγωνιστικών" δημιουργημάτων; (αλήθεια, πόσοι γνωρίζετε πως οι πρώτοι χριστιανοί έχτιζαν ναούς πάνω σε αρχαίους ειδωλολατρικούς για να μην υπάρχει "ανταγωνισμός"; )

Θέλω να συνεχίσω να γράφω, θέλω να αναπτύξω το θέμα περεταίρω, αλλά φοβάμαι πως δεν θα έχουμε πάνω σε τι να συζητήσουμε μετά...

Θέλω η συνέχεια του άρθρου να γίνει στο κομμάτι των σχολίων!

Ξεκινήστε και ακολουθώ!


Bonus Link: Το site που συντονίζει την "ημέρα Αμαλίας".

Αυτή η δημοσιεύση είναι κάτι σαν απάντηση σε κάποια σχόλια ότι δε γράφω συχνά...όντως δε γράφω πλέον πολύ συχνά...και όταν λέω πλέον εννοώ αφού τελείωσα το σχολείο...Ήταν επειδή όλα ήταν (ή μου φαίνονταν) πολύ όμορφα, μάλλον επειδή ήταν καινούρια.

ο λόγος είναι ότι έχω το γραπτό λόγο σαν ένα τρόπο να εκφράσω τα συναισθήματά μου...

όταν λοιπόν αυτά που έχω μέσα μου είναι θετικά, τότε δε διστάζω να τα εξωτερικεύσω! Ξέρεις, χοροπηδάω...χαμογελάω σε όλους, τραγουδάω, βγάζω προς τα έξω τη χαρά που έχω μέσα μου, τέλοσπάντων!

Όταν όμως υπάρχουν πράγματα που με πνίγουν; Τι μπορώ να κάνω; Να κάτσω να ξεσπάσω σε ανθρώπους που δε φταίνε, όμως μπορούν να με ανεχτουν;Δεν είναι δίκαιο. Να ξεσπάσω σε αυτούς ή αυτά που φταινε; Μου είναι πάντα πολύ δύσκολο να τα αντιμετωπίσω ή και κάποιες φορές είναι αδυνατο, γιατί μπορεί να έχει να κάνει με καταστάσεις που είναι πέρα από τις δυνάμεις μου, το πεδίο όσων ελέγχω.

Έτσι, λοιπόν, ξεσπάω στο γράψιμο. Γράφω με ένα έμμεσο (ή και άμεσο για κάποιους) τρόπο όσα με απασχολούν...λες και δε θα τα διαβάσει κανεις και ταυτόχρονα σαν να προκειται να τα διαβάσουν όλοι...Και ξέρεις ποια είναι η μαγεία του γραπτού λόγου; Ότι κανείς δε θα βρεθεί να σου πει όχι. Και όσο πιο καλά δομημένος είναι ο λόγος σου, τόσο πιο αδύναμα είναι τα "όχι", που ίσως κάποιος βρεθεί για να προβάλει απέναντί του.

Αυτο δείχνει την αλαζονία , αλλά και την ταιράστια ευαισθησία όσων γράφουν...είτε γράφουν για να πουν κάτι...είτε για να μην πουν πολλά...

Επειδή όμως τώρα δε γράφω στο ημερολόγιό μου, αλλά σε ένα blog, λέω να βάλω και μια ερώτηση που ίσως δώσει αφορμή για κάποιο σχολιασμό...Τι είναι σωστό; Να λέμε όσα μας προβληματίζουν σε αυτους που μπορεί να ευθύνονται για την τυχόν άσχημη ψυχολογική μας διάθεση ή να "γινόμαστε συγγραφείς", να μην επιβαρύνουμε άλλον παρά τον εαυτό μας -άντε, και κάποιους "δικούς μας"ανθρώπους- με τα προβλήματά μας;

Συγνώμη που αυτά που γράφω δεν είναι όμορφά...ελπίζω τουλάχιστον να είναι αληθινά, γιατί κάποιοι λένε ότι στην αλήθεια κρύβεται η πραγματική ομορφιά...

Τίνος είναι ρε γυναίκα το... blog;;;

Η παρούσα δημοσίευση είναι χμμμ... Blog-απολογιστική!
Πιθανότατα θα φανεί ανούσια και χωρίς ενδιαφέρον στους περισσοτέρους, οπότε αν καθήσετε να τη διαβάσετε, μην μου πείτε πως δεν σας προειδοποίησα...


Δεν έχουμε πολύ καιρό "στον αέρα"... Το μπλογκ ξεκίνησε σαν ιδέα μέσα μου, όταν μία άλλη ιδέα, για ένα site, προσγειώθηκε ανώμαλα, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ (με τη βοήθεια των πιο ψύχραιμων) πόσο δύσκολο είναι να "κρατάς" έναν ιστότοπο... Να σας πω την αλήθεια, ποτέ δεν πείστηκα... Ήλπιζα πως εάν κάπου δουλεύουν πολλά άτομα, γίνεται καλή δουλειά...


Μεταξύ αστείου και σοβαρού λοιπόν, πρότεινα σε φίλους και γνωστούς να γράψουν άρθρα σε κάτι που ετοίμαζα, και εγένετο Brain Storing!


Είναι γεγονός πως εδώ, δεν έχουμε μανιέρες... Ο κάθε συγγραφέας είναι ελεύθερος να γράφει ότι θέλει, εξάλλου σκοπός μου ήταν το παρόν ιστολόγιο να είναι "φοιτητικό ηλεκτρονικό περιοδικό ποικίλης ύλης"...


Πριν από μερικές μέρες, γράφτηκε το "Περί φιλίας". Ένα άρθρο που γράφτηκε χωρίς προετοιμασία, ένα άρθρο που ακόμα με προβληματίζει στο κατά πόσο "ταίριαζε"
στην όλη "εικόνα" του blog ως τώρα...


Σίγουρα σαν άρθρο, όπως αποδεικνύεται -από την πληθώρα σχολίων και γενικότερα την αύξηση της επισκεψιμότητας- ήταν "πιασάρικο"... Να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν πίστεψα πως θα συμβεί αυτό...


Ξεκινώντας το συγκεκριμένο κείμενο, είχα εκφράσει έναν προβληματισμό μου, για το αν πρέπει να γράφω απλά για να υπάρχουν νέες δημοσιεύσεις, ή αν πρέπει να περιμένω πότε θα μου έρθει η -ο Θεός να την κάνει- έμπνευση.


Αυτός ο προβληματισμός με κυνηγάει ακόμα, ίσως πιο πολύ από την προηγούμενη φορά και ο λόγος είναι το ίδιο το άρθρο! Αν συνεχίσω να γράφω στο ίδιο στυλ, μία φορά την ημέρα ας πούμε, η επισκεψιμότητα θα διατηρηθεί σε αρκετά υψηλά επίπεδα και το ιστολόγιο θα αρχίσει να διαδίδεται.


Και όμως, αυτό δεν με ικανοποιεί...
Προτιμώ να γράφω για τον εαυτούλη μου και τα δύο, τρία, πέντε, δέκα άτομα που διαβάζουν το μπλογκ επειδή τους αρέσει, παρά να γράφω μαζικά/πιασάρικα για να ικανοποιώ μεγαλύτερη μερίδα αναγνωστών...


Ελπίζω κάποια μέρα να έχουμε πολλούς συντάκτες, να έχουμε συνέχεια νέα ποιοτικά άρθρα
με σκοπό πρώτα να περνάμε καλά εμείς και μετά όλοι οι άλλοι!
Μακάρι όλοι οι αναγνώστες να γίνουν συντάκτες! (πράγμα που στα blogs λόγω σχολίων, επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό)


Στην τελική, το μπλογκ ανήκει (όχι στο λαό του...) σε όποιον το γουστάρει!!!



Bonus Link: Το banner του blog

Έχετε ακουστά την έκφραση "κλασσικός ΔΑΠίτης";;;

Χιουμοριστικό-καυστικό κείμενο που μου έστειλε ο φίλος anarchocapitalist και θα το δημοσιεύσω μετά από άδειά του. Όσοι έχουν αίσθηση του χιούμορ, δεν θα προσβληθούν...

«Η κριτική δεν είναι πάθος του εγκεφάλου, είναι ο εγκέφαλος του πάθους. Δεν είναι ανατομικό νυστέρι, είναι όπλο. Το αντικείμενό της είναι εχθρός της που θέλει όχι να αναιρέσει, αλλά να εξολοθρεύσει […]. Δεν λειτουργεί πλέον ως αυτοσκοπός, αλλά μονάχα ως μέσο. Το πραγματικό της πάθος είναι η αγανάκτηση, το ουσιαστικό της έργο η καταγγελία».

Karl Marx, Κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του δικαίου, 1844

Δεν ξέρω γιατί χρησιμοποίησα αυτά τα λόγια του Μαρξ για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Μάλλον επειδή το είχα πάντα απωθημένο να τα χώσω κάπου, και δεν μου είχε δοθεί μέχρι τώρα η ευκαιρία. Τι σχέση έχουν με το περιεχόμενο του κειμένου; Καμία μα καμία απολύτως!

Δύο χρόνια συμπληρώνω σε μερικούς μήνες στο Πανεπιστήμιο, και από αυτά τα δύο χρόνια ένα πράγμα μου έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη: οι παρατάξεις. Γιατί αν υπάρχει κάτι το εξωτικό, κάτι το αλλόκοτο, το αλλότριο, κάτι το ελκυστικό και αηδιαστικό συνάμα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, αυτό είναι οι φοιτητικές παρατάξεις. Παρατάξεις για κάθε γούστο, απλές, σύνθετες, εξαρτημένες, ανεξάρτητες, πολυπρόσωπες, μονοπρόσωπες, περιορισμένης ευθύνης και αντίληψης, και ότι άλλο δεν θα μπορούσε να γεννήσει ποτέ η τολμηρή φαντασία του πιο αφηρημένου ντανταϊστή συγγραφέα.

Θεωρώ καθήκον μου απέναντι στην Ιστορία να αποτιμήσω ό,τι έμαθα, βίωσα και είδα από τον Θαυμαστό Κόσμο των Φοιτητικών Παρατάξεων, για να μείνει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Βέβαια, έχω άλλα δύο χρόνια να περάσω στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν βαριέσαι; Είπα να γράψω και θα γράψω.

Αναρχικοί – Αντιεξουσιαστές - Αναρχοαυτόνομοι: Σύνθημα σας να είναι ένα «Σκατά σε όλες τις παρατάξεις»! Και ένα ακόμα, για εφεδρεία, «Κάτω το κράτος και ο καπιταλισμός». Δεν ξέρετε γιατί περάσατε σε πανεπιστήμιο, αλλά το νόημα είναι να είναι κλειστό, δηλαδή υπό κατάληψη. Δεν είναι και πιο εύκολο, άλλωστε;

Δίκτυο – ΑΡ. ΕΝ.: Σαν μέλη του κατ’ εξοχήν κόμματος της αριστερής μικροδιανόησης, δεν θα μπορούσατε να μην είσαστε μικροί μικροδιανοούμενοι. Επιβάλλεται να κατέχετε απόλυτα μια τεράστια συλλογή από αριστερά τσιτάτα, από Μαρξ, Λένιν, Μάο και Τσε μέχρι Καστοριάδη, Αλτουσέρ, Φλωράκη και δε συμμαζεύεται. Μπορείτε να είσαστε οτιδήποτε υπάρχει μεταξύ παλαιοκομμουνιστών και νεοκομμουνιστών (ή ευρωκομμουνιστών), η πολυφωνία είναι το νούμερο ένα συστατικό του χώρου σας, αρκεί να μην αποκλίνουμε περισσότερο από το να μη φαίνονται οι αποκλίσεις μας. Σε μη-κινηματικές περιόδους πάμε τυφλά μαζί με την ΠΑΣΠ, σε κινηματικές περιόδους τυφλά μαζί με τα ΕΑΑΚ, σε προεκλογικές περιόδους με κανέναν (είπαμε, καλή η ενωμένη αριστερά αλλά στις εκλογές είναι ο καθένας για την πάρτη του). Α, και το σύνθημα – κλειδί του πολύχρωμου, πλουραλιστικού, ανεκτικού κλπ προφίλ μας είναι ένα «Ντροπή, ντροπή σε κάθε σεξιστή/ είμαστε όλοι τραβεστί».

ΕΑΑΚ: Μόνο εσείς είσαστε οι pure αριστεροί, οι άλλοι είναι μπασταρδέματα. Κρατάτε το κλειδί για την ανάγνωση των Ιερών Γραφών του Μαρξισμού, είσαστε η πρωτοπορία και το υπόλοιπο φοιτητικό σώμα αλλοτριωμένο, άσχετο και αδιάβαστο. Η πεφωτισμένη ηγεσία σας πρέπει να περάσει το μήνυμα της στους πάντες με κάθε δυνατό τρόπο: από ανακοινώσεις και φυλλάδια που δεν καταλαβαίνει κανένας μέχρι καδρονιές και μπουνιές. Σε κινηματικές περιόδους στηρίζετε πάντα καταλήψεις, σε μη-κινηματικές περιόδους το ίδιο, στις εκλογές είσαστε γενικά κατά, αλλά η ψήφος που δίνεται σε εσάς έχει ιδιαίτερο πολιτικό νόημα και περνάει μηνύματα. Γενικά, ρέπετε προς την καφρίλα, μπύρες, τσιγάρα, αντάρτικα, ροκάδικα κοκ. Και αν κατά τύχη ντύνεστε λίγο κυριλέ, δεν είσαστε πλανημένος ΔΑΠίτης, αλλά στέλεχος της ΑΡΑΝ.

ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ: Ένα από τα πολλά μακριά χέρια του Περισσού και του ΚΚΕ. Μόνη πηγή αλήθειας ο Ριζοσπάστης και ο Οδηγητής. Προφήτες από Κολοζωφ μέχρι Κανέλλη. Εχθροί σας και σύνθημα που όλους μας ενώνει «ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΕΕ». Κατηγορείτε τα ΕΑΑΚ και το Δίκτυο ως όργανα του ΠΑΣΟΚ, σας κατηγορούν για την περιβόητη συγκυβέρνηση και τους κατηγορείτε ως πράκτορες και προβοκάτορες. Καλείτε σε συνελεύσεις συχνά μόνοι σας, κυνηγάτε τις εκλογές για να δοθεί το μήνυμα της Λαϊκής Αντεπίθεσης (όχι αγοράς), και γενικά μπορείτε να αναλύετε για 8ωρα τα πρακτικά της 3^ης Διεθνούς και αν ήταν ή όχι ρεφορμιστής ο Μπρέζνιεφ.

ΠΑΣΠ: Καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ, απλή συνωνυμία. Είσαστε στο Πανεπιστήμιο όχι για να σπουδάσετε, αλλά για να βοηθήσετε τους συμφοιτητές σας, εν είδει Μητρός Τερέζας. Κατηγορείτε για όλα τα στραβά του κόσμου τη Δεξιά (ποτέ Νέα Δημοκρατία), άσχετα αν το κόμμα σας κυβερνούσε επί 20ετία. Όλοι κρύβετε έναν μικρό Ανδρέα μέσα σας, για αυτό δυσφορείτε απέναντι στους μειοψηφούντες εκσυγχρονιστές. Τα έχουμε πάντα καλά με το Δίκτυο και τα ΕΑΑΚ, κυρίως με τους δεύτερους γιατί είναι και επικίνδυνοι ώρες ώρες, και κατηγορούμε την Πανσπουδαστική ως «αριστερό ψάλτη της Δεξιάς», ενθυμούμενοι πάντα την συγκυβέρνηση. Στις εκλογές χάνετε κατά κανόνα από τη Δεξιά, αλλά φροντίζετε πάντα να παρουσιάζεται σημάδια νίκης. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι……………

Υ.Γ.: Εξυμνείτε πάντα ως ήρωα τον Τεμπονέρα και ακολουθείτε το δρόμο του, άσχετα αν δεν έχετε ούτε τα μισά ………….. να κάνετε αυτό που έκανε αυτός κάποτε.

ΔΑΠ: Το νόημα της (φοιτητικής) ζωής σας είναι ένα (ή περισσότερα): πάρτι, κλαμπ, μπουζούκια, Αράχοβα, Μύκονος κοκ. Και όλα αυτά επειδή εσείς δεν είσαστε υπάλληλοι όπως οι Πασόκοι (ποτέ ΠΑΣΠίτες), που φταίνε για όλα τα στραβά του κόσμου, άσχετα αν το κόμμα σας δεν έχει κάνει τίποτα για να το διορθώσει αυτά.

Με πολιτικές και ιδεολογίες να μην πολυασχολείστε, γιατί δεν τα ξέρετε και τόσο καλά ώστε να συζητήσετε. Το θέμα είναι να στηρίζετε με τα μπούνια Νέα Δημοκρατία (αποκλίσεις επιτρέπονται μόνο προς τα (άκρο)δεξιά).

Κατά τα άλλα να συχνάζετε Κολωνάκι, Κεφαλάρι, Γλυφάδα και Ψυρρή, και προσοχή στον ενδυματολογικό σας κώδικα: ό,τι δεν είναι trendy απλά δεν το φοράτε. Όχι και να σας λένε out-fashioned οι άλλοι.

Εδώ τελειώνει η ανατομία των φοιτητικών παρατάξεων που επιχείρησα να κάνω. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα άνετα να γράψω πολύ περισσότερα, αλλά τα πλατιάσματα δεν αποτελούν γνώρισμα του γραπτού μου λόγου.

Κυκλοθυμία...

Έχω πολλές απορίες από τη ζωή μου... Ο anorganwtos έκανε την αρχή και έθεσε το ζήτημα της φιλίας. Κινούμενος στα ίδια μονοπάτια, θα προσπαθήσω να ψυχολογήσω τον εαυτό μου και να εκθέσω μερικούς προβληματισμούς μου.
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Βασικά, δεν ξέρω γιατί μετά από ένα 5ήμερο διασκέδασης και ξεφαντώματος στη Μύκονο, η χαρά και η ευφορία του ταξιδιού κράτησε μόλις 2 μέρες, όσο δηλαδή και ο χρόνος που χρειάστηκα για να μπω ξανά σε full ρυθμούς, σε ρυθμούς Αθήνας... Είμαστε τόσο εγκλωβισμένοι στα προβλήματα μας, που ένα ταξίδι είναι απλά μία πρόσκαιρη διέξοδος από την καθημερινότητα μας, ή μήπως αυτό που πραγματικά ζητάμε είναι η ζωή μας να γίνει ένα "ταξίδι" με νέους προορισμούς, με νέους ορίζοντες και, ίσως, νέους "συνεπιβάτες"; Μήπως δεν είμαστε και τόσο ευχαριστημένοι με τη ζωή μας; Μήπως δεν έχουμε συμβιβαστεί με αυτά που μας προσφέρονται; Πόσο προσπαθούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, να βρούμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε το βαθύτερο εγώ μας; Εντέλει, μήπως βρίσκομαι πάλι εν μέσω ενός μανιο-καταθληπτικού παραληρήματος και πρήζω άδικα και εσάς; Κατά πόσο "ψάχνεται" κανείς στις μέρες μας είναι καθαρά προσωπικό του θέμα. 'Αλλοι είναι ικανοποιημένοι με τα λεφτά... 'Αλλοι με τους/τις γκόμενους/ες... 'Αλλοι με το να πηγαίνουν στα μπουζούκια... Δεν τους επικρίνω. Και εγώ τα ίδια κάνω... Αλλά πόσο ικανοποιημένοι νιώθουν από τη ζωή τους; Πόσο γεμάτοι;
Νιώθω ότι σας κούρασα πάλι... Να με συμπαθάτε... Θα τα ξαναπούμε σύντομα...

ΥΓ. Ψάχνω νέα, ωραία και... ικανή ψυχολόγο να λύσει τα υπαρξιακά μου... Περιμένω τα βιογραφικά σας σημειώματα. (Απαραίτητη η επισύναψη φωτογραφίας...)

Περί φιλίας...

Απόψε, ξεκινάω σκεπτόμενος τος στίχους του τραγουδιού του Πάριου "'Ενα γράμμα": (στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος, μουσική: Αντώνης Βαρδής)

Σου γράφω ένα γράμμα,
όχι πως θέλω να σ' το δώσω.
Να έτσι, για να μιλήσω λίγο
μαζί σου.

Αυτή τη στιγμή, νομίζω πως γράφω απλά για να γεμίσει το μπλογκ με κανά άρθρο και δεν μου αρέσει καθόλου... Επίσης, έχω την εντύπωση πως γενικά έχουμε πέσει λίγο από άποψη ποιότητας δημοσιεύσεων και είμαι στο δίλημμα: Να γράφω όποτε έχω έμπνευση, ή να γράφω συχνά για να έχει νέες δημοσιεύσεις το μπλογκ;


Μετά από συζήτηση που είχα σήμερα με άτομο που εκτιμώ, αναρωτιέμαι αν μπορείς να κάνεις πραγματικές φιλίες όσο μεγαλώνεις...
Την παρέα μου από το σχολείο, την έχω κρατήσει και στο Πανεπιστήμιο. Αυτά τα άτομα, ναι, είναι ΦΙΛΟΙ μου, έχουμε τις ίδιες περίπου συνήθειες, ίδια αίσθηση του χιούμορ, ξέρουμε τα καλά αλλά και τα στραβά μας, έχουμε μεγαλώσει μαζί βρε αδερφέ!
Τώρα είμαστε "μεγάλοι", έχουμε χάσει ίσως την παιδική αθωότητα ή αγνότητα, ξέρουμε να προστατεύουμε την εικόνα μας, να προβάλουμε την θετική πλευρά μας αν θέλετε, ή όπως είχα ακούσει σε ένα επεισόδιο των σοφών και πολύ ψαγμένων "S1NGLES", "Είμαστε αυτά που κάνουμε... Αλλά ποιοι είμαστε πραγματικά, αν περνάμε τον περισσότερο καιρό μας κάνοντας πράγματα που οι άλλοι προσδοκούν από εμάς να κάνουμε;" ...
Δηλαδή, ίσως στις κοινωνικές μας σχέσεις να προβάλουμε την εικόνα που επιτάσσει η περίσταση ή ο συνομιλητής... Ωραίος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον, ωραίος τρόπος για να έχετε μία "καλή σχέση", αλλά μάλλον όχι "υγιή σχέση"...
Αλήθεια, πόσο αληθινές είναι οι συναναστροφές μας στο Πανεπιστήμιο; Μου κάνει εντύπωση που όλοι "τα έχουν καλά με όλους"... Μακάρι να είμαι εγώ καχύποπτος, μακάρι να είμαι εγώ παράξενος, αλλά είναι πραγματικά αξιοσημείωτο... Ή όλοι με συμπαθούν, ή με θάβουν πίσω από την πλάτη μου, ή απλά είμαι αδιάφορος! Υπάρχει και η λύση βέβαια, του συμβιβασμού με το πως είναι ο άλλος, με σκοπό την ομαλή κοινωνική συμβίωση... Και πάλι δεν είναι αληθινή σχέση! Προσωπικά, προσπαθώ να είμαι ευχάριστος στους άλλους, προσπαθώ να έχω καλή σχέση με τους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ αν πω κάποιους "φίλους" μου, όπως τα παιδιά που κάνω παρέα από το δημοτικό... Ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί κάποια άτομα τα εκτιμώ...


Ελπίζω να διαβάσω σχόλιά σας για το θέμα! Επίσης, ελπίζω να βγαίνει νόημα στο παραπάνω κείμενο, γιατί πραγματικά έγραφα ότι σκεφτόμουν, όπως το σκεφτόμουν, άρα μπορεί να είναι και ασύνδετο... Περιέργως, έχω μία αίσθηση πως "βάρυνα" το μπλογκ... Βλακεία! Δεν πειράζει όμως, κάνω δίαιτα... :P

Μέχρι το επόμενο κείμενο, ελπίζω να μιλάω ακόμα με όλους σας! (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν!)


Α μπιεντό!

Πάει και η Μύκονος!

Επέστρεψε η ΔΑΠ ΑΣΟΕΕ από τη Μύκονο, επέστρεψε και ο Ανοργάνωτος, άρα ήρθε η ώρα να σχολιάσω... :-D

Καταρχήν, πρέπει να αναφέρω πως 18 με 22 Μαΐου (ημερομηνίες που πήγε η ΔΑΠ), είχε απίστευτα πολύ κόσμο... Και υποθέτω πως αυτός ο κόσμος, δεν είναι ο συνήθης στη Μύκονο... Ήταν όλο το νησί γεμάτο φοιτητές και φοιτήτριες από πάρα πολλές σχολές! Είδα άτομα στη Μύκονο που είχα να δω από το σχολείο... Χαμός!!!

Ωραίες παραλίες, ευγενικοί καταστηματάρχες (όχι οι κλασικοί ελληναράδες τουριστολάγνοι που βλέπουν μόνο το πορτοφόλι σου και ετοιμάζονται για αρπαχτή), καλή ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών (για αυτό και αυτές οι τιμές), γραφικά σοκάκια, ωραία κλαμπς, καλή διάθεση, καλή παρέα!

Τελικά, τις εκδρομές της ΔΑΠ, τις εγκρίνω!!! :)

Και του χρόνου!



Και συνεχίζουμε την ανάλυση:

Αφού τελείωσε και η Μύκονος, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τη χειρότερη περίοδο των φοιτητών...

Έρχεται η Εξ-ω από εδώ-εταστική...

Και όχι τίποτα, αλλά έχουμε και καιρό να περάσουμε τη διαδικασία και έχουμε ξεχάσει πως είναι το διάβασμα... (μην σου πω και το γράψιμο... Δεν θα μπορώ να πιάσω το στυλό... Αλήθεια, γίνεται να γράψω με πληκτρολόγιο;;;)

Τι να πω; Κουράγιο αδέρφια... (αναζητείται τρόπος με τον οποίο θα μαθαίνω τα μαθήματα χωρίς να τα διαβάζω...)

Μπορώ να προσπεράσω την εξεταστική, χωρίς να το καταλάβω;;; :-D

Θα ακολουθήσει άρθρο με μέρη που επισκέπτονται φοιτητές! (θα κάνω μία σύντομη έρευνα/γκάλοπ στο φόρουμ και θα δημοσιεύσω αποτελέσματα...)

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα...

Κάθομαι στο PC και συνειδητοποιώ πως έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ...
Σκέφτομαι για ένα καλό θέμα, αλλά δεν βρίσκω...
Ευτυχώς, δεν διαβάζει κανείς αυτά που γράφω...
Άρα θα κάνω μία περιπλάνηση ανάμεσα σε διάφορες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου!



Λοιπόν, πρώτη είδηση, ο Ολυμπιακός πρωταθλητής!
17 βαθμοί χωρίζουν την ομάδα από τον Βάζελο, μετά τη λήξη και του αγώνα του τελευταίου.
Αλλά ο κόσμος δεν χαίρεται, δεν έχει όρεξη να πειράξει τον φίλο του Παναθηναϊκό, λόγω Ριβάλντο...
Α, ρε Ρίμπο, τι μας κάνεις...



Ας πάω σε άλλο μεγάλο γεγονός της εβδομάδας...
ESC!
Ή αλλιώς τα μαύρα μας τα χάλια...
Είναι δυνατόν, από την Παπαρίζου και μετά να μην έχει βγει καμία όμορφη κοπέλα πρώτη;
Διαγωνισμός ομορφιάς δεν είναι θα μου πεις...
Αλλά θα σου πω, πως εγώ δεν θα πλήρωνα να πάω να τη δω την τύπισσα να τραγουδάει...
Άμα θέλω να την ακούσω την αγοράζω και σε CD...
Στη Eurovision, βλέπουμε κιόλας! (Euro-vision)
Τεσπα, μπράβο στη Μαρία που το σήκωσε, στην τελική, της έκανε και promotion ο δικός μας...
Yassou Maria, Yassou Maria, τώρα λέει αυτή Yassou Sarbel...


Άλλο γεγονός, άλλο γεγονός...
Προσπάθησα να κρατηθώ, αλλά τελικά δεν γίνεται...!!
Θα πω και δύο λογάκια για τις εκλογές... :D (ναι ξέρω, από μέσα σας λέτε "αλίμονο"!!!)
Λοιπόν, οι φετινές εκλογές είχαν πολύ χιούμορ..!!
Πουρνό πουρνό, μαζεύτηκαν τα "στελέχη" των παρατάξεων, για να πιάσουν δουλειά!
Η ΔΑΠ κατέβηκε τελευταία (όπως ήταν αναμενόμενο), χωρίς να σημαίνει πως δεν πήγε νωρίς!
Λαός στο κλασικό υπογειάκι της ΑΣΟΕΕ, συνθήματα, ιστορίες, αλλά ως εκεί.
Οι εκλογές ήταν θέμα ωρών, το τραπεζάκια τοποθετήθηκαν έξω από τις αίθουσες (μετά από πολύ ασυνεννοησία), όλοι πήραν θέσεις και περίμεναν!
Και σκάει μύτη ο κόσμος που ήρθε να ψηφίσει...
Και εκεί ξεκινάει το πανηγύρι!
Κάθε φορά που ερχόταν κάποιος να μου μιλήσει, τσοοοουυυυυυυπ!
Πετάγεται και ένας "εκπρόσωπος" άλλης παράταξης!
Άκουσα τα πάντα εκείνη τη μέρα!
Δεν με νοιάζει όμως, αξιοπρέπεια.
Αυτό το πράμα να βλέπουν τους άλλους σαν ψήφους δεν το μπορώ. Αντιθέτως με εκνευρίζει απίστευτα.
Μιλάω με μία κοπέλα που όλη τη χρονιά κάνουμε τρελή παρέα.
Ξαφνικά πετάγεται μία "κυρία" κατά τα άλλα και παίρνει τη κοπέλα από δίπλα μου.
Δεν με ένοιαζε.
Γυρνάει η φίλη μου και μου λέει πολλά, πάρα πολλά.
Ένα από αυτά που της είπε (αν έλεγε αλήθεια η φίλη μου, που δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω) ήταν το "Καλά μιλάς με αυτόν;;; Δεν ξέρεις πως είναι στη ΔΑΠ;;;".
Η κοπέλα προφανώς το ήξερε, δεν κρύβομαι.
Η άλλη τι ζόρι τραβάει;
Με τα πολλά περνάει η μέρα, φτάνουμε στις καταμετρήσεις...
Πρώτη καταμετρήθηκε η Πληροφορική...
Κέρδισε η ΔΑΠ...
Και εκεί άρχισε άλλη πλάκα!
Η ΠΑΣΠ εμφανίζει ένα τύμπανο (ναι λες και είμαστε στο γήπεδο) και αρχίζουν να το χτυπάνε και να φωνάζουν να μη χαιρόμαστε, επειδή έρχεται η ΟΔΕ...
Και είναι αλήθεια πως στην ΟΔΕ η ΠΑΣΠ φέρνει τόσα άτομα που τη σχολή έχουν να τη δουν χρόνια (και δεκαετίες κάποιοι) που λες οκ, θα δούμε τι θα γίνει...
Πρώτο και δεύτερο έτος κερδίζει η ΠΑΣΠ, με μικρή διαφορά, πτυχία, η ΠΑΣΠ με 8 ψήφους...
Ναι, ναι κάτι δεν τους βγήκε... :D
Συνεχίζουν να χτυπάνε ταμπούρλα, βρίζουν, χειρονομούν, χαβαλές να γίνεται... :Ρ
Συνεχίζεται το ίδιο βιολί, μετράνε και τα άλλα τμήματα, κερδίζει η ΔΑΠ στο τέλος...
Ο χορός τους όμως συνεχίζεται!
Οκ, δεν καταλαβαίνουν από ήττες, αλλά το να συνεχίζουν να βρίζουν είναι το λιγότερο αστείο. (για να μην το πω αλλιώς...)
Όταν κατάλαβαν πως έχασαν έφυγαν... (αφού έκαναν μία βόλτα στη σχολή)
Την άλλη μέρα, ήταν η καλύτερη του μέσου φοιτητή.
Ούτε ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα, ούτε τίποτα...
Μόνο που δεν είχαν μαζέψει οι καθαρίστριες...
Αυτά για τις μέρες των εκλογών...
Από βδομάδα θα κάνω και αξιολόγηση του αποτελέσματος.

Τα λέμε εν καιρώ παιδιά! (ελπίζω όλοι/ες να έρθετε Μύκονο!!!)

Ποιος πάει στα μπουζούκια;

Με αφορμή την εργατική Πρωτομαγιά, αλλά και τον Καρρά που πήγα προχτές, αποφάσισα να θέσω για συζήτηση το προαιώνιο (και καλά...) ερώτημα που ταλανίζει τους Έλληνες... :Ρ

Κλασική απορία, γνωστό παράδοξο της ελληνικής κοινωνίας:

Αφού εδώ και καιρό όλοι λέμε πως δεν έχουμε λεφτά, πως γίνεται και γεμίζουν κάθε βράδυ τα "κέντρα διασκεδάσεως";


Σε μαγαζιά που για να κάτσεις θες για ένα μπουκαλάκι 160 και 180€, σίγουρα δεν θα σου λείπουν και πολύ για να πας...


Και τα λουλούδια...

Τα γαρύφαλλα από τις κηδείες που λέει κι ο Ευαγγελάτος, έχουν 15 ευρωπουλάκια το πανεράκι.

Πηγαίντε σε οποιοδήποτε μαγαζί να δείτε πόσα λουλουδάκια ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας!


Δεν μπορεί όλοι όσοι γεμίζουν τα μπουζούκια να είναι μεγαλοεπιχειρηματίες, εκτός και αν έχουμε τόσο πολλούς πλουσίους στην Ελλάδα... :D


Μάλλον τελικά είχε δίκιο το μπόι που αύξησε 25% το ΑΕΠ...

Μάλλον οι Έλληνες έχουν πολλά λεφτά και μας δουλεύουν τα ΜΜΕ... :-)


Όπως και να έχει, νμζ πως οι "Τσιφτετέλληνες", υπάρχουν και θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα...!!!



Καλό μήνα, καλή Πρωτομαγιά, με τον καλό να τον πιάσετε, (το Μάη), καλή Μύκονο φίλοι συμφοιτητές, καλή επιτυχία στην παράταξη φίλοι ΔΑΠίτες... :)