Brain Storing

Αυτή η δημοσιεύση είναι κάτι σαν απάντηση σε κάποια σχόλια ότι δε γράφω συχνά...όντως δε γράφω πλέον πολύ συχνά...και όταν λέω πλέον εννοώ αφού τελείωσα το σχολείο...Ήταν επειδή όλα ήταν (ή μου φαίνονταν) πολύ όμορφα, μάλλον επειδή ήταν καινούρια.

ο λόγος είναι ότι έχω το γραπτό λόγο σαν ένα τρόπο να εκφράσω τα συναισθήματά μου...

όταν λοιπόν αυτά που έχω μέσα μου είναι θετικά, τότε δε διστάζω να τα εξωτερικεύσω! Ξέρεις, χοροπηδάω...χαμογελάω σε όλους, τραγουδάω, βγάζω προς τα έξω τη χαρά που έχω μέσα μου, τέλοσπάντων!

Όταν όμως υπάρχουν πράγματα που με πνίγουν; Τι μπορώ να κάνω; Να κάτσω να ξεσπάσω σε ανθρώπους που δε φταίνε, όμως μπορούν να με ανεχτουν;Δεν είναι δίκαιο. Να ξεσπάσω σε αυτούς ή αυτά που φταινε; Μου είναι πάντα πολύ δύσκολο να τα αντιμετωπίσω ή και κάποιες φορές είναι αδυνατο, γιατί μπορεί να έχει να κάνει με καταστάσεις που είναι πέρα από τις δυνάμεις μου, το πεδίο όσων ελέγχω.

Έτσι, λοιπόν, ξεσπάω στο γράψιμο. Γράφω με ένα έμμεσο (ή και άμεσο για κάποιους) τρόπο όσα με απασχολούν...λες και δε θα τα διαβάσει κανεις και ταυτόχρονα σαν να προκειται να τα διαβάσουν όλοι...Και ξέρεις ποια είναι η μαγεία του γραπτού λόγου; Ότι κανείς δε θα βρεθεί να σου πει όχι. Και όσο πιο καλά δομημένος είναι ο λόγος σου, τόσο πιο αδύναμα είναι τα "όχι", που ίσως κάποιος βρεθεί για να προβάλει απέναντί του.

Αυτο δείχνει την αλαζονία , αλλά και την ταιράστια ευαισθησία όσων γράφουν...είτε γράφουν για να πουν κάτι...είτε για να μην πουν πολλά...

Επειδή όμως τώρα δε γράφω στο ημερολόγιό μου, αλλά σε ένα blog, λέω να βάλω και μια ερώτηση που ίσως δώσει αφορμή για κάποιο σχολιασμό...Τι είναι σωστό; Να λέμε όσα μας προβληματίζουν σε αυτους που μπορεί να ευθύνονται για την τυχόν άσχημη ψυχολογική μας διάθεση ή να "γινόμαστε συγγραφείς", να μην επιβαρύνουμε άλλον παρά τον εαυτό μας -άντε, και κάποιους "δικούς μας"ανθρώπους- με τα προβλήματά μας;

Συγνώμη που αυτά που γράφω δεν είναι όμορφά...ελπίζω τουλάχιστον να είναι αληθινά, γιατί κάποιοι λένε ότι στην αλήθεια κρύβεται η πραγματική ομορφιά...