Επιτέλους αποφάσισα να γράψω κι εγώ ένα αρθράκι για να εμπλουτίσω τη λίστα με τα ενδιφέροντα θεματάκια που δημοσιεύονται.. Ξεκίνησα με κάτι που με βασανίζει τελευταία, κάποια ερωτήματα που με απασχολούν και στα οποία ίσως να μην υπάρχει κάποια απάντηση...Σε ποιό σημείο μπορεί να μας φτάσει ένας έρωτας, μια αγάπη? Ξέρουμε?
Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι η δύναμη που έχουν αυτά τα συναισθήματα είναι πολλές φορές ότι πιο δυνατό μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος!!
Και δεν το λέω γιατί κάτι άκουσα, το λέω γιατί το ζω, το βιώνω για την ακρίβεια...
Εδώ και κάποιους μήνες, ζω μια μετα χωρισμού περίοδο και λέω ζω, γιατί κάθε μέρα που περνάει πραγματικά ΖΩ το χωρισμό αυτό. Η επικοινωνία κομμένη, εχω χάσει τα ιχνη του και κανένας πλέον δε μου μεταδίδει νέα του. Συχνά λέω στον εαυτό μου "Δε βαριέσαι..! Αυτό ήταν! Πάμε γι' άλλα" Το επαναλαμβάνω συχνά! Ποιός ξέρει? Ίσως κάποια στιγμή να το πιστέψω...
Το πρόβλημα όμως είναι οτι αν και ξέρω τι πρέπει να πω σε κάποιον, σ' εμένα τα λόγια δε φτάνουν και οι λέξεις δε βγάζουν νόημα. Δεν ακούω παρά μόνο δέχομαι και συμφωνώ με όλα αυτά που κάποιος μπορεί να μου πει, απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Έχω βρεθεί και στη δική τους θέση, προσπαθώντας να τους κάνω να ξεχάσουν, αλλά τώρα βλέπω ότι αν δε ζήσεις μια κατάσταση δεν μορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται... Ακόμα το μυαλό μου είναι κολλημένο ΕΚΕΙ, σε αυτό που έχασα, σφηνωμένο σε αυτό που έζησα και δεν το κουμαντάρω πια.
Μια φίλη με ρώτησε, πόσο μπορεί να κρατήσει όλο αυτό, πόσο μπορεί να με παιδέψει ακόμα και πότε θα σταματήσει αυτή την τρέλα που κυριαρχεί το μυαλό μου... Της απάντησα ότι δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Είναι κάτι που δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω το τέλος του.. Ο χρόνος θα δείξει...
Είναι αυτό που είπα στην αρχή, ότι αυτά τα συναισθήματα είναι τελικά ότι πιο δυνατό πορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.Για μένα λοιπόν, όποιος περνάει κάτι τέτοιο είναι ανίσχυρος, ανήμπορος, ανίκανος να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτο που του λέει το μυαλό του. Κάποια στιγμή θα το σταματήσει, θα το αφήσει αλλά ποτέ δε θα το ξεχάσει..
Ας μη γελιόμαστε.. Οι μαγάλες αγάπες και οι δυνατοί έρωτες μπορεί κάποια στιγμή να χάνονται αλλά είναι ακόμα εκεί κρυμμένοι!!
Είναι εκεί που τους αφήσαμε, καλά κλειδωμένους, προστατευμένους από οτιδήποτε λειτουργεί σα γόμα που σβήνει..... Είναι εκεί που τους έχουμε αφήσει να μας περιμένουν και να μας θυμίζουν δικά μας πράγματα κάποιες νύχτες μοναξιάς.
Είναι εκεί, στη θέση που τους ανήκει, στην καρδιά μας βαθειά χαραγμένοι και ανεξίτηλοι...
Και δεν το λέω γιατί κάτι άκουσα, το λέω γιατί το ζω, το βιώνω για την ακρίβεια...
Εδώ και κάποιους μήνες, ζω μια μετα χωρισμού περίοδο και λέω ζω, γιατί κάθε μέρα που περνάει πραγματικά ΖΩ το χωρισμό αυτό. Η επικοινωνία κομμένη, εχω χάσει τα ιχνη του και κανένας πλέον δε μου μεταδίδει νέα του. Συχνά λέω στον εαυτό μου "Δε βαριέσαι..! Αυτό ήταν! Πάμε γι' άλλα" Το επαναλαμβάνω συχνά! Ποιός ξέρει? Ίσως κάποια στιγμή να το πιστέψω...
Το πρόβλημα όμως είναι οτι αν και ξέρω τι πρέπει να πω σε κάποιον, σ' εμένα τα λόγια δε φτάνουν και οι λέξεις δε βγάζουν νόημα. Δεν ακούω παρά μόνο δέχομαι και συμφωνώ με όλα αυτά που κάποιος μπορεί να μου πει, απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Έχω βρεθεί και στη δική τους θέση, προσπαθώντας να τους κάνω να ξεχάσουν, αλλά τώρα βλέπω ότι αν δε ζήσεις μια κατάσταση δεν μορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται... Ακόμα το μυαλό μου είναι κολλημένο ΕΚΕΙ, σε αυτό που έχασα, σφηνωμένο σε αυτό που έζησα και δεν το κουμαντάρω πια.
Μια φίλη με ρώτησε, πόσο μπορεί να κρατήσει όλο αυτό, πόσο μπορεί να με παιδέψει ακόμα και πότε θα σταματήσει αυτή την τρέλα που κυριαρχεί το μυαλό μου... Της απάντησα ότι δεν ξέρω! Ειλικρινά δεν ξέρω! Είναι κάτι που δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω το τέλος του.. Ο χρόνος θα δείξει...
Είναι αυτό που είπα στην αρχή, ότι αυτά τα συναισθήματα είναι τελικά ότι πιο δυνατό πορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.Για μένα λοιπόν, όποιος περνάει κάτι τέτοιο είναι ανίσχυρος, ανήμπορος, ανίκανος να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτο που του λέει το μυαλό του. Κάποια στιγμή θα το σταματήσει, θα το αφήσει αλλά ποτέ δε θα το ξεχάσει..
Ας μη γελιόμαστε.. Οι μαγάλες αγάπες και οι δυνατοί έρωτες μπορεί κάποια στιγμή να χάνονται αλλά είναι ακόμα εκεί κρυμμένοι!!
Είναι εκεί που τους αφήσαμε, καλά κλειδωμένους, προστατευμένους από οτιδήποτε λειτουργεί σα γόμα που σβήνει..... Είναι εκεί που τους έχουμε αφήσει να μας περιμένουν και να μας θυμίζουν δικά μας πράγματα κάποιες νύχτες μοναξιάς.
Είναι εκεί, στη θέση που τους ανήκει, στην καρδιά μας βαθειά χαραγμένοι και ανεξίτηλοι...
3 σχόλια:
Περιττό να πω πως έμεινα με ανοιχτό το στόμα...
Δεν μπορώ να σχολιάσω.
Πόσο δίκιο έχεις.........
Ναι, είναι αλήθεια, το ταπεινό αυτό μπλογκ έχει ένα νέο αστέρι.
Ασχετά με το δίκιο που έχεις και το πόσο πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί σου, Candy οφείλω να ομολογήσω (και με όλο το παρελθόν που κουβαλάω στην πλάτη μου) πως όταν γράφεις.....γράφεις (υπέροχα). Θα χαρούμε να διαβάσουμε και άλλα από εσένα.
... Σας ευχαριστώ πάάάάάάρα πολύ για τα καλά σας λόγια αλλά πιστέψτε με, εγώ ξαφνιάστηκα πιο πολύ από σας..! Δεν περίμενα τέτοιου είδους αντιδράσεις! Θα προσπαθήσω να μη σας απογοητεύσω στο μέλλον!! ;)
Δημοσίευση σχολίου