Ένα από τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας(ας το ονομάσουμε έτσι) που αντιμετωπίζουν πολλοί σήμερα, είναι ο εθισμός σε ναρκωτικές ουσίες. Ο ναρκωμανής στήνει μπροστά του ένα φράγμα, που τον εμποδίζει να δει τις προτεραιότητες που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχει και σύμφωνα με αυτές να ενεργεί. Για αυτόν μόνη προτεραιότητα είναι η πρόσβαση στη ναρκωτική ουσία. Η ασθένεια αυτή θεραπεύεται δύσκολα αν και δεν είναι "ανίατη".
Η δυσκολία αυτή δεν έγκειται αποκλειστικά στην εξάρτηση από τη ναρκωτική ουσία καθεαυτού. Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι δεν βλέπουν την κατάστασή τους ως ασθένεια, οπότε αδυνατούν να συλλέξουν δυνάμεις για να την αντιμετωπίσουν. Επίσης, βασική είναι η έλλειψη στήριξης από το άμεσο περιβάλλον τους,αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό, πράγματα τα οποία αποτελούν συνήθως και τους λόγους που στρέφονται προς το μονόδρομο των ναρκωτικών.
Πολλοί είναι οι λόγοι, για τους οποίους κάποιος μπορεί να οδηγηθεί προς στα ναρκωτικά. Θα προσπαθήσω να τους συνοψίσω σε ευρείες κατηγορίες. Πριν από αυτό,όμως, ας σημειώσω ότι η άγνοια του τύπου "Δε μπορούσα να φανταστώ πόσο κακό θα μου κάνουν" ή "Νόμιζα ότι μπορούσα να το ελέγξω", ιδιαίτερα στην εποχή μας, δε μπορεί να αποτελεί κάτι περισσότερο από μια φτηνή δικαιολογία.
Μια κατηγορία (νέων ως επί το πλείστον) είναι κάποιοι, που έχουν χάσει ή ποτέ δεν είχαν βρει το νόημα στη ζωή τους. Αυτοί "δε νοιάζονται" για το αν ζήσουν ή πεθάνουν. Το "νόημα" αυτό είναι κάτι αόριστο, όμως γίνεται εύκολα αντιληπτό στον καθένα όταν σκεφτεί πώς νιώθει μετά από μια μεγάλη απογοήτευση. Η οποιαδήποτε απογοήτευση(ερωτική, επαγγελματική, ο χαμός κάποιου αγαπημένου προσώπου κ.τ.λ.) εύκολα μας κάνει να σκεφτούμε:"Η ζωή μου δεν έχει νόημα πια". Αυτό όμως είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής παρόρμησης, αφού πάντα υπάρχει κάτι άλλο που μας στηρίζει, απαλύνει τον πόνο και μας κρατά ζωντανούς. Όσοι όμως δε βρίσκουν αυτό το "κάτι άλλο" να τους στηρίξει, καταφεύγουν στην άμεση αυτοκτονία ή στη έμμεση, που είναι τα ναρκωτικά.
Το πιο βέβαιο στήριγμα για κάποιον είναι η οικογένεια. Έτσι περνάμε στη δεύτερη κατηγορία, αν μπορεί να ονομαστεί δεύτερη, καθώς αποτελεί σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της πρώτης. Η πλειοψηφία των ναρκωμανών έχει μεγαλώσει σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον. Βέβαια, η έννοια "άσχημο" καθορίζεται από την ευαισθησία του καθενός. Για ένα υπερευαίσθητο άτομο, άσχημο οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να θεωρηθεί η μονογονεϊκή οικογένεια, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να έχει το σθένος να αντέξει φαινόμενα αλκοολισμού ή κακοποίησης.
Αυτό, λοιπόν, που τελικά είναι καθοριστικό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο μόνος σίγουρος τρόπος να ανισταθεί σε όσα νομίζει ότι του υπόσχονται τα ναρκωτικά κάποιος, είναι η΄εσωτερική δύναμη, η οποία προέρχεται από την πίστη στον ίδιο του τον εαυτό. Χρειάζεται λίγοςς εγωισμός, ώστε να βάλει τη ζωή του πάνω από όλους και όλα. Ακόμη, χρειάζεται η ικανότητα να παραβλέπει όσα δυσχχεραίνουν τη ζωή του και να επικεντρώνεται σε αυτά που της δίνουν "νόημα", τα οποία είναι εντελώς διαφορετικά για το κάθε άτομο.
Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση του ατόμου που βάζει προτεραιότητες, αλλά εξαιτίας της ανασφάλειάς του, προβαίνει σε ακρότητες. Συναντά κανείς ναρκωμανείς, που μπήκαν σε αυτή την πορεία προς το θάνατο με σκοπό να κάνουν "παρέες" και να γίνουν "αποδεκτοί". Παρέβλεψαν όμως το γεγονός ότι μόνος "φίλος" των ανθρώπων αυτών είναι η ναρκωτική ουσία και ,κατά συνέπεια, όσοι μπορούν να συμβάλλουν με κάθε τρόπο στην απόκτησή της. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει ότι νιώθουν μόνοι και εγκαταλελειμένοι ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό, ο οποίος κανονικά πρέπει να είναι σε ετοιμότητα όταν όλα γύρω μας καταρέουν (άλλωστε κανείς και τίποτα δεν είναι υποχρεωμένο να μείνει δίπλα μας,είτε το έχουμε ανάγκη,είτε όχι)
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι που καταφεύγουν στα ναρκωτικά είναι από τους πιο ευαίσθητους και "καλόψυχους". Αυτό όμως που οφείλει ο καθένας μας στον εαυτό του είναι να βρει δύναμη για να ζήσει...και ακόμα περισσότερο, να ζήσει αξιοπρεπώς. Μετά από λίγη σκέψη και πολλή ειλικρίνια (προς τον εαυτό μας...αυτή είναι η πιο δύσκολη) μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και να αντλήσουμε δύναμη από έναν έρωτα, ένα φίλο, ένα αστέρι, μία ταινία, ένα βιβλίο, τον Axl Rose και τον Antony Kiedis. Αυτά δε "βλάπτουν σοβαρά την υγεία".
2 σχόλια:
Από τις καλύτερες αναλύσεις που έχω διαβάσει. Πολύ καλή δουλειά, χαίρομαι που γράφεις στο blog.
Καλή συνέχεια.
Nα συγχαρώ τη συγγραφέα του κειμένου για την πολύ καλή δουλειά της, και συνεχίζω με τα αντεπιχειρήματα μου ευθύς αμέσως.
Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, ή καλύτερα από τις ψυχοτρόπες ουσίες, είναι ένα σύνθετο βιολογικό γεγονός. Κάθε άνθρωπος που θα εκτεθεί σε συστηματική λήψη "ουσιών" για ορισμένο διάστημα θα αναπτύξει εξάρτηση από αυτές, ανεξάρτητα από την προσωπική και κοινωνική του κατάσταση. Βέβαια, με το υπάρχον καθεστώς της απαγόρευσης και της καταστολής, η μοίρα του εξαρτημένου είναι σε άμεση αναλογία με την κοινωνική του θέση. Το ζήτημα, κατ' εμένα πάντα, έγκειται ακριβώς στην πολιτική της απαγόρευσης οποιασδήποτε ουσίας.
Δεν υποστηρίζω τη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών, αλλά υπερασπίζομαι τη νομιμοποίηση τους. Για λόγους ηθικούς, καθώς κανένας εκτός από εμένα δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ποια ουσία θα καταναλώνω και ποια όχι. Το δικαίωμα να εξουσιάζω το κορμί μου είναι κεντρικό στοιχείο της ελευθερίας μου ως ατόμου, και οποιαδήποτε απαγόρευση αίρει το δικαίωμα μου να εξουσιάζω το σώμα μου, καταργεί την ελευθερία μου ως ατόμου. Το ζήτημα των ναρκωτικών δεν χρειάζεται ούτε εντονότερα μέτρα καταστολης ούτε τίποτα άλλο σχετικό, που απλώς θα επειδυνώσει την υφέρπουσα κατάσταση. Χρειάζεται ριζική αλλαγή θεώρησης και ριζοσπαστικές λύσεις.
Δημοσίευση σχολίου