Διαβάζοντας...

Ωραίος τίτλος!!!

Άμα διάβαζες ρε φίλε, (σε εμένα αναφέρομαι), δεν θα ήσουν στο Internet, πόσο μάλλον να έγραφες στο blog...

Τέλος πάντων, γράφω για να παραπονεθώ:

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ???

Νομίζω σπάω κάθε ρεκόρ: Είμαι 2 ώρες, στην ίδια σελίδα, στην ίδια παράγραφο, στην ίδια σειρά...


Κάπου άκουσα πως όσοι διαβάζουν για εξεταστικές πρέπει να πίνουν χυμούς...

Εεεε... Έχω πιει τα κέρατά μου, αλλά δεν βοηθάει!!! χαχαχαχα

Και δεν έχω βρει και κανένα δωρεάν πρόγραμμα να διαβάζει κείμενα γραμμένα στα ελληνικά...

Πού είναι η τεχνολογία όταν την χρειάζεσαι; :-)



Χτες ήταν η πρώτη μέρα της εξεταστικής!

Μεγάλες στιγμές!

Καιρό είχα να δω κόσμο στη σχολή, πολύ το χάρηκα!

Εμφανίστηκαν και κάποιοι που είχαν να φανούν από τις αρχές τις σεζόν...

Τελικά, οι εξεταστικές, μας φέρνουν πιο κοντά! :D

Και ύστερα σου λέει, πως δεν έχει καταντήσει το Πανεπιστήμιο εξεταστικό κέντρο...

Μωρέ τι μας λες;

Αφού μόνο στις εξεταστικές έχει τόση ζωή!!!

Και έχει και πολύ πλάκα γενικά, αν το παρατηρείς ψυχρά...

Οι πρωτοετείς, στην πρώτη τους εξεταστική, αγχωμένοι, τους ξυπνάνε μνήμες από εξετάσεις τρίτης λυκείου...

Μην αγχώνεστε παιδιά, καμία σχέση με το αίσχος του λυκείου!!!

Οι 2ετείς, 3ετείς είναι οι πιο χαλαροί, όλοι με καφεδάκι και χαμόγελο και ένα στυλ: "δε βαριέσαι..."

Ενδιαφέρον έχουν και τα μεγάλα έτη, που ενώ δεν περιμένει κανείς να έχουν άγχος, δεν είναι καθόλου ήρεμοι...

"2 μαθήματα για πτυχίο, πρέπει να τα περάσω..."

Ε, ναι, αυτούς, αγαπάω να τους μισώ!!!

Άκου "2 για πτυχίο"...

Τι να πει ο τριτοετής, που ούτε ξέρει πόσα χρωστάει; :P

Ουφ...

ΧΑΛΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

Φοιτητές είμαστε...!!!


Όπως έλεγε η Τζόυς Ευείδη στους "Δύο Ξένους":

Θα τα καταφέρουμε... Θα τα καταφέρουμε...

Bonus video το "Πίνω μπάφους και παίζω Pro"!!!

Αϋπνίες... (όχι της Αννίτας, δικές μου!!!)

Γιατί όταν πέφτει το σκοτάδι,
στη μοναξιά μου τριγυρνώ...
Γιατί το ψεύτικο σου χάδι,
το νοιώθω ακόμα αληθινό...

Μία δημοσίευση που ξεκινάει με τους στίχους του Νεκτάριου Μπήτρου, γιατί (οι δύο πρώτοι ειδικά), μου φάνηκαν ταιριαστοί με το περιεχόμενο!!!

Τελικά είναι πρόβλημα...

Ρε γμτ, πόσο απίστευτα πολύ, ζηλεύω αυτούς που με το που πέσουν στο κρεβάτι ξεραίνονται στον ύπνο;;;

Εμένα, τι να πω;

Δεν με παίρνει, (ο ύπνος, μην παρεξηγηθούμε), με τίποτα!!!

Όποτε θέλω να κοιμηθώ, όλο σκέφτομαι μ@λ@κίες...

Τώρα τελευταία, έχω αρχίσει και κάνω έναν απολογισμό της ημέρας, τι έκανα, τι μου προσέφερε...

Αν ήταν μία ευχάριστη και δημιουργική μέρα, έχω ένα πολύ ωραίο συναίσθημα!

Το πρόβλημα είναι πως τώρα με την εξεταστική, συνήθως ο απολογισμός μου, είναι σαν τα χρέη της Ελλάδας: Δεν αρκεί κάτι απλό, για να αλλάξει μία κατάσταση σύνθετη...

Αλήθεια, εσείς, τον παίρνετε αμέσως; (τον ύπνο, αμάν...)

Υπάρχει κόλπο; (μην μου πείτε να μετράω πρόβατα, χτες ήθελα να κοιμηθώ νωρίς και πήγε 3 η ώρα και είχα 2200-κάτι προβατάκια!!! :-D )

Κάντε σιγή, έρχεται... Εξ3τ4Σt!κΗ!!!

Κοινώς, τον ήπιαμε, μες στο κατακαλόκαιρο!!!

Το Blog από σήμερα 29 Ιουνίου μέχρι 15 Ιουλίου θα υπολειτουργεί, ελέω εξεταστικής.

Μου ήθελαν καταλήψεις τα καμάρια...

Τώρα, σκάμε και κολυμπάμε κι ας μην φταίμε...

Συνάδελφοι, καλά κουράγια!!!

Μηχανογραφικό, ή αλλιώς, "Το πανηγύρι της μαμάς"!

Ώρα μηχανογραφικού για τους τελειόφοιτους της 3ης Λυκείου.

Ώρα μηχανογραφικού για ολόκληρη την οικογένεια των τελειόφοιτων...

Πάντα αυτή τη περίοδο, είναι οι πιο "hot" συζητήσεις, αυτές οι περί σχολών!

Να πάει Αθήνα ή επαρχία;

ΑΣΟΕΕ ή Νομική;

Και όλοι κρίνουν και έχουν άποψη επί παντός επιστητού και ας λένε πως ο μαθητής πρέπει να επιλέξει μόνος του...

Και εκνευρίζομαι όταν βλέπω τις "Ελληνίδες μάνες" που έχουν άποψη για όλα...

Ευτυχώς όταν έδινα εγώ το μηχανογραφικό, κατάφερα να τους πείσω πως η Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων της ΑΣΟΕΕ, είναι καλύτερη από το Οικονομικό που ήθελαν εκείνοι...

Ευτυχώς "πέρασε το δικό μου"...

Αλλιώς ακόμα θα μετάνιωνα αν τους άκουγα...

Πως να το κάνουμε, η ΟΔΕ είναι το τμήμα που μου πάει... :)

Όπως έχω ξαναπεί, αυτός ο "διαγωνισμός μαμάδων" έχει πολύ πλάκα!!!

-Που θα πάει ο μικρός; Εμείς θα τον κάνουμε γιατρό!
(με τα χεράκια σας;;;)

-Αααα, εμάς θα γίνει δικηγόρος σαν το μπαμπά του.
(ένας Θεός ξέρει αν ήθελε το παιδί να γίνει δικηγόρος ή αν του το επέβαλλε με τον τρόπο του ο μπαμπάκας...)

Και μιλάνε για τις σχολές οι μάνες...

Λες και συγκρίνουν δεν ξέρω και εγώ τι...

Με καμάρι...

Βγάζουν τα κόμπλεξ τους και τα απωθημένα τους...

-Πού; Αααα... ΑΣΟΕΕ, σαν τον Γιαννάκη, της θείας της Γιούλας, καλή σχολή, αλλά δύσκολη...
(ναι ξέρουν και τα προγράμματα σπουδών...)

-Πού θέλει;;; Μην τον αφήσετε να πάει, δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση...

Άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή... "Επαγγελματική αποκατάσταση".

Που το ξέρεις κυρά μου;

Ξέρεις πως θα είναι τα πράγματα για τον κλάδο σε 5 χρόνια που θα τελειώσει τη σχολή του το παιδί και αν βάλεις και το μεταπτυχιακό, πάνω από πενταετία;

Κάνουμε και προβλέψεις;

Αν τυχαίνει και διαβάζει κανένας που να δίνει τώρα το μηχανογραφικό του, παιδιά κάντε ότι μπορείτε να βάλετε σχολές που σας αρέσουν, για να μη χτυπάτε το κεφάλι σας μετά...

Ξέρετε πόσοι μπαίνουν ΑΣΟΕΕ και ξαναδίνουν μετά; (και φέρνω σαν παράδειγμα τη σχολή μου γιατί δεν είναι και εύκολο να μπεις... Μαθητές με μεγάλους βαθμούς, που δεν τους αρέσει εκεί που τους έβαλαν και δίνουν ξανά εξετάσεις ή ξανακάνουν μηχανογραφικό για αλλού...)

Μην ακούτε κανέναν, περάστε εκεί που θέλετε, αφήστε τις "Κασσάνδρες" να υπάρχουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας του Δημοτικού...!!


ΥΓ: Η ΑΣΟΕΕ είναι και γαμώ τις σχολές! ;-)

Tα πραγματικά παρατράγουδα του Je t' aime!!!

Αρχικά, θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Πρετεντέρη, εεεε.. με συγχωρείτε! Τον ανοργάνωτο ήθελα να πω ;Ρ για την αύξηση της επισκεψιμότητας στο blog. Συνέχισε έτσι! Κι επειδή βλέπω ότι παλεύει με νύχια και με δόντια για τη σταδιακή αλλά συνεχή αυτή αύξηση, είπα να αποχωριστώ λίγο την ιδιότητα που είχα ως διακοσμητικό στοιχείο στη λίστα των συντακτών και να γράψω κι εγώ το κάτι τις μου..

Ίσως μετά από όσα πω ακολουθήσει μια θύελλα αντιδράσεων, ειδικά από τους παρακολουθούντες την εκπομπή, αλλά αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη. Όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο, θα πω λίγα λόγια για το πολυσυζητημένο je t' aime.


Ακούω πολλούς που λένε ότι χάρη στην Πάνια, ο κόσμος ξεφεύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ... Δεν υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να ξεφύγει κανείς από την καθημερινότητα?? Ένα θέατρο, ένα σινεμά, μια βόλτα, μια βουτιά στη θάλασσα, τώρα που ο υδράργυρος χτυπάει κόκκινο (και κάτι παραπάνω..) Ή έστω για τους φανατικούς λάτρεις της τηλεόρασης, δεν υπάρχουν άλλες σοβαρότερες, ποιοτικότερες εκπομπές?
Τώρα θα μου πείτε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Και θα συμφωνήσω! Το θέμα είναι ότι ουσιαστικά αυτή η "διασκέδαση" που προσφέρει η εκπομπή της Πάνιας είναι εις βάρος ατόμων με λιγότερο ή περισσότερο μειωμένη νοητική ικανότητα.

Αυτό που κάνει η εκπομπή είναι να εστιάζει στα ελαττώματα και τις ιδιαιτερότητες του καθενός και να γράφει τραγούδια που αντιπροσωπεύουν κάθε "καλλιτέχνη", όπως ακούμε να τους αποκαλούν.

Συζητείται επίσης ότι μέσα από την εκπομπή δίνεται η δυνατότητα σ' αυτά τα άτομα να προβληθούν και να ασχοληθούν με το τραγούδι, ευκαιρία που δε θα τους δινόταν αν δεν υπήρχε αυτή η εκπομπή. Ας σκεφτούμε όμως ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με προσγειωμένο μυαλό δε θα αναζητούσε τέτοιου είδους εξευτελιστική προβολή και δε θα δεχόταν να γίνει περίγελος του ελληνικού κοινού.
Και συνεχίζω με τους προβληματισμούς μου.. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν οικογένεια, συγγενείς να τους αποτρέψουν από τη συμμετοχή σ' αυτό το "ανεπανάληπτο" show? Και με την απορία θα μείνω...

Και τώρα λίγα λόγια για την Αννίτα...

Όπως μας έχει αποδείξει, είναι μια γυναίκα που διαθέτει αστείρευτες πηγές εξυπνάδας, δυστυχώς όμως τις χρησιμοποιεί με λάθος τρόπο. Όσο κι αν προσπαθούμε να πειστούμε ότι ασχολείται με τον απλό άνθρωπο, του δίνει αξία και νοιάζεται γι' αυτόν, είναι πλέον φανερό ότι κοροϊδεύει και εκμεταλλεύεται τους καλλιτέχνες που έχει δημιουργήσει έχοντας ως μόνο στόχο την αύξηση τηλεθέασης της εκπομπής και συνεπώς του τηλεοπτικού καναλιού στο οποίο αυτή προβάλλεται. Και με το δίκιο της όμως,

Πώς θα εξασφαλίσει άλλωστε τα ζεστά ευρωπουλάκια που υπόσχεται κάθε Τετάρτη στα τηλεθεατόπουλα της...?!?

Πάει, έγινα και εγώ... "Εμπορικός"...

Και κορόιδευα τον Πρετεντέρη, που μάζεψε όλο το "Παρά πέντε" για συνέντευξη και έκανε νούμερα τηλεθέασης, που η εκπομπή του δεν είχε ματαδεί...


Και έγραψα θεματάκι για το "παρά πέντε", έκανα ένα σύντομο σχολιασμό και τα νούμερα επισκεψιμότητας του blog, "πήγανε στο Θεό"...

Από ένα μέσο όρο 17 διαφορετικών επισκέψεων την ημέρα, προχτές είχα 50 νέες επισκέψεις και χτες 67...


Περιττό να αναφέρω, πως 19 αναζητήσεις στο google που οδήγησαν επισκέπτες στο ιστολόγιο, εμπεριείχαν την λέξη "παρά πέντε"...


Ναι, έγινα εμπορικός, χωρίς να είμαι σίγουρος αν το θέλω...


Βασικά, θέλω επισκέψεις, αλλά επισκέψεις για το blog και το περιεχόμενό του και όχι για περιεχόμενο δουλειάς άλλου...


Πάντως, στα αλήθεια, τα "νούμερα" αγχώνουν...


Μπορεί να μην πληρώνομαι για να γράφω στο blog, αλλά θέλω να έχει επισκεψιμότητα.


Από τότε που προσέθεσα το ιστολόγιο στους μετρητές, μπαίνω κάθε μέρα και κοιτάω την πορεία του.


Θέλω να ανεβαίνει σταθερά και νιώθω πιεσμένος, γιατί αισθάνομαι πως πρέπει συνέχεια να γράφω νέα άρθρα, για να "κρατήσω τον κόσμο μου"...


Και αν κάνω έτσι εγώ, φαντάσου πως κάνουν για τα νούμερα τηλεθέασης όλοι αυτοί στις τηλεοράσεις, αφού από εκεί εξαρτώνται τα λεφτά που θα πάρουν... (μέσω των διαφημίσεων...)


Λες να έκανε καλά ο Πρετεντέρης;


Να φιάχνω και εγώ "εμπορικά" θέματα για να αυξήσω την επισκεψιμότητα του blog;;;


Μπαααααααααααα...


Το τέλος των "S1nglEs", ασχολίαστο!!!

Είδα και εγώ Παρά Πέντε...

Περίπου κανένα μισάωρο μετά το τέλος του "Παρά Πέντε", αποφάσισα να κάνω κάτι που λογικά θα κάνουν και πολλοί, μα πάρα πολλοί άλλοι... Θα σχολιάσω! :-)


Σειρά, την οποία παρακολουθώ από την αρχή της, όπως και οι περισσότεροι!!!


Ανατρεπτικό, αστείο, με απλά κορυφαίες ατάκες, "αβανταδόρικους" ρόλους, ωραία ιστορία, καταπληκτική ηθοποιεία και σκηνοθεσία, ενδιαφέρον, (στο μεγαλύτερο μέρος του, αν και το "τράβηγμα" του έκανε "κοιλίτσα") και πολύ "σκοτεινό" για κωμική σειρά...


Κατά τη γνώμη μου βέβαια, αυτό που με παρακίνησε για να γράψω για αυτό, ήταν το τέλος του...


Και οι "Σαββατογεννημένες" ήταν σειρά του Καπουτζίδη, αλλά το τέλος του ήταν χαρούμενο. (χωρίς όμως να είναι αναμενόμενο...)

Το τελευταίο επεισόδιο του "Παρά Πέντε", φάνηκε από νωρίς πως δεν θα είναι χαρούμενο... Στην αρχή απογοητεύτηκα, περίμενα κάτι πιο "κλασσικό", γεμάτο αστείες σκηνές...

Και βλέπω τη "γιαγιά-Σοφία" να πεθαίνει...

Εκεί σκέφτομαι: "πάει, δεν έχει happy end, 5 στους 10 τηλεθεατές, αλλάζουν κανάλι"...

Και όμως, όσο προχωρούσε, τόσο πιο καθηλωτικό γινόταν...

Τίποτα αναμενόμενο... Όλοι το έπαιζαν μέντιουμ και προέβλεπαν το τέλος του σίριαλ, (ούτε ξέρω πόσες διαφορετικές εκδοχές κλεισίματος διάβασα τον τελευταίο μήνα σε διάφορα blogs) και όμως, αυτό που έγινε δεν το είχα διαβάσει... Μας ξάφνιασε ο Georges!!!

Θέλω να γράψετε 2 λέξεις στα σχόλια: α) Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει το "Παρά Πέντε" και β) Το όνομα του αγαπημένου σας χαρακτήρα.

(Να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε!!!)




Μέχρι να ξαναεπισκεφτείτε το blog, χαιρετίσματα! (με την καλή έννοια!!!)

Βελτιώσεις του blog...

Δεν ξέρω πότε, και αν, θα κλείσει το "περί στυλ", πάντως δεν θα γίνει τώρα!

Λοιπόν, προσέθεσα 2 widgets στο blog, ένα που αφορά τα σχόλια και ένα που χαρίζει προγράμματα!

Το πρώτο, είναι το ClickComments της PostReach!

Πλέον, θα μπορείτε να αφήνετε μονολεκτικά σχόλια, κάνοντας απλά κλικ, πάνω στο εικονίδιο, που αποδίδει τα συναισθήματα που σας προκάλεσε, η ανάγνωση της δημοσιεύσεως!
(εννοείται πως έχει μόνο "θετικά" εικονίδια, γιατί δεν θέλω να βλέπω αρνητικά σχόλια, πληγώνομαι...!!! :-Ρ )

Το δεύτερο, είναι το Giveaway of the Day, ένα project όπου γίνεται στο ίντερνετ, το οποίο έχει πολύ μεγάλη δυναμική. Κάθε μέρα, μία εμπορική εφαρμογή, παρέχεται δωρέαν σε όσους μπουν στο site. Το link βρίσκεται στο δεξί pane του blog, κάτω-κάτω. Επισκεφτείτε το! ;-)


Αυτά προς το παρόν, τα λέμε εν καιρώ!

Περί στυλ... Μέρος δεύτερο

Ήγκικεν η στιγμή που όλοι περιμένατε...


(δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου... όποιος βρει ποια είναι η στιγμή, κερδίζει πολλά και πλούσια δώρα... αν και δεν ξέρω ποιος θα τα πληρώσει...)

Ώρα να πιάσω τις γυναίκες στο στόμα μου! Εεεε, εννοώ στην πένα μου! Δηλαδή στο πληκτρολόγιό μου, αλλά δεν ακούγεται καλά... Λοιπόν, ώρα να με μισήσουν και οι κοπέλες!!!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστές μου, είναι τυχαία... (και καλά... Αν σας θυμίζει κάτι, μπορεί να είστε και εσείς, ας προσέχατε με ποιους κάνετε παρέα...!!!)


Ξεκινάμε, με γενικές παραδοχές! (ή έστω με γενικεύσεις... :-D )

Ή μήπως όχι;

Ξεκινάω με τη μεγάλη ατάκα ενός πολύ καλού μου φίλου, το κόπιράιτ της οποίας, διατηρεί ο ίδιος:
"Δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, μόνο άντρες που δεν πίνουν...!!"

Βασικά διαφωνώ λίγο...


Αν και οι γυναίκες έχουν φιάξει πολύ...

Να 'ναι καλά τα καλλυντικά...

Και οι χάρτινοι... Εεε... Εννοώ οι πλαστικοί χειρουργοί!!!

Παραταύτα, μπάζα υπάρχουν πολλά, Ανοργάνωτος όμως, ένας... (αυτό δεν είναι δημοσίευση, παραλογισμός είναι... =)) )

Ευτυχώς στα μέρη που συχνάζω, είναι οι περισσότερες αρκετά καλές... (αλλιώς δεν θα ξαναπήγαινα σε αυτά τα μέρη, μ@λ@κ@ς είμαι; :-) )

Κάνω ένα restart το μυαλό μου, μπας και αρχίσω να γράφω δομημένα! (όχι ομόλογα... :-Ρ )

Στη μόδα που λέτε, είναι οι -και καλά- σνομπ γκόμενες...

Ενημερωτικά, τους περισσότερους τους ξενερώνει αυτό... (εμένα πάλι μ'αρέσουν αυτές που το παίζουν κάποιες... Είμαι σοβαρά; :-Ρ )

Οι γυναίκες, αν και δεν θέλουν να φοράνε τα ίδια ρούχα, έχουν "τυποποιηθεί"...


Στην πρώτη περίπτωση, μπλουζάκι με μαϊμουδάκι, πολύ αδύνατες (σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι...), γυαλιά-μάσκες, μαλλιά μπερδεμένα με ένα κάρο τσιμπιδάκια και τούφες να πέφτουν στη μούρη, πάνινο παπουτσάκι και κολάν με μίνι απ'έξω... Ας πούμε το τρεντολούκ!

Δεύτερη περίπτωση, πουκαμισάκι καρό, ακριβό τζινάκι, περιποιημένο μαλλί και ακριβό μαρκέ τσαντικό να πουλήσουν και λίγο μούρη στις φίλες... Αυτό είναι το πιο κυριλέ στυλ... Αυτό που φωνάζει "έχω λεφτά και το δείχνω", ή, έστω, "όλα μου τα λεφτά τα τρώω σε ρούχα"...

Τρίτη περίπτωση, ίδια με τη δεύτερη, μόνο που τα ρούχα είναι μούφα του κερατά... :-Ρ Φαίνεται αν είναι αυθεντικό ή όχι το ρούχο, καλύτερα να μη δείχνει καθόλου τη μάρκα, παρά να είναι αντιγραφή άλλης...
(αν και γενικά από ότι έχω δει, 9 στις 10 μαρκέ τσάντες που κυκλοφορούν, δεν είναι αυθεντικές... Κορίτσια, είναι τραγικό, να κρύβετε τις τσάντες όποτε βρέχει για να μην ξεβάψουν, επειδή είναι αγορασμένες με 10€ από κάποιο πλανόδιο...)

Τέταρτη περίπτωση, το πως να το πω... Το καλύτερο! Το αγαπημένο μας! Το "τα βγάζω όλα στη φόρα"! Το "είμαι εύκολη"!!! Αγαπημένο...!!! :-D Γενικά πάντως, οι άντρες δεν τις έχουν και σε μεγάλη εκτίμηση αυτές αυτού του στυλ... Αν και είναι αγαπημένες!!! ;-)

Πέμπτη περίπτωση, το "άλλ' αντ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα..." Αυτό είναι απλά άκυρο και αταίριαστο, ασχολίαστο. Απλά.

Αυτά προς το παρών, το μέρος τρία, (τα συμπεράσματα της έρευνας), υπόσχομαι να είναι σοβαρό!!!

Μέχρι τότε, καλές εμφανίσεις!!!

Περί στυλ... Μέρος πρώτο

Εγώ, ο Ανοργάνωτος, κάτοικος Γλυφάδας, δηλώνω υπεύθυνα πως το επόμενο κείμενο είναι πραγματικά άθλιο, σαρκαστικό και σατυρικό...

Το παρόν πόνημα θα ασχοληθεί με όλα τα στυλ που μπορεί να πετύχει κανείς αυτή τη περίοδο στην πόλη μου, πρώτα από άντρες, μετά από γυναίκες και στο τέλος ανάλογα και με τα σχόλια, θα κάνω μία σούμα...

Λοιπόν, περπατώντας στη Γλυφάδα είδαμε:



Τrendοπαιδάκια με πολύχρωμα μπλουζάκια, καπελάκι, επιμελώς ατημέλητο μαλλί (τίγκα στο κερί), το γνωστό πάνινο παπουτσάκι και μάσκα γυαλί ηλίου... (Να δεις πως λέγονται; Emos;;; Κάπως έτσι...)

Tυπάκια με κουστουμιές, με το κινητό στο ένα χέρι, το κλειδί του μαρκέ αυτοκινήτου στο άλλο και μαλλί φουλ στο gel... (Να δεις πως λέγονται; Έχω ακούσει να τους λένε φλωράκια... Εγώ νμζ πως είναι απλά νεόπλουτοι...)

Σφίχτουλες με αμάνικο, ανταύγειες και κλασσικοί πέφτουλες... (Να δεις πως λέγονται... Α, ναι... Κάγκουρες... Γνήσιοι απόγονοι του greek-lover...)

Κολεγιακό στυλ με το κλασικό καρό μπλουζάκι, βερμουδίτσα και παπουτσάκι καστόρινο... (νέα μόδα αυτή... Σαν τους geeks των ταινιών που μας έρχονται από την άλλη άκρη Ατλαντικού...)

Παιδιά του υπολογιστή με κλασσικό γυαλί μυωπίας, ξερόλες και συνήθως στον κόσμο τους, Τόσο βαλμένοι στο κομπιούτερ που κυκλοφορούν με αταίριαστα συνήθως ρούχα. Αγαπημένο γκάτζετ το κινητό-pda... (Αυτούς τους λένε βλαμμένους/καμένους...)

Σαγιοναρίτσα, εμπριμέ μαγιό-βερμούδα, και μπλουζάκι κολλητό, συναντώνται συνήθως στα Ν. Προάστια. (αυτούς τους λένε "παραλίες"...)

Τελικά η μόδα κάνει τον κόσμο πρόβατο, αλλιώς δεν θα ήταν τόσο εύκολο να κάνω γενικεύσεις... Χαρακτηριστικά εν τω μεταξύ, όλοι κυκλοφορούν αξύριστοι... Α ρε πρόβατα που είμαστε... Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες είναι ακόμα πιο εύκολες να κατηγοριοποιηθούν... (θα γίνει η κατηγοριοποίηση στο 2ο μέρος)

Είμαι σίγουρος δε, πως θα διαβάσω και σχόλια του τύπου: "δεν υπάρχουν αυτά που λες...", "μόνοι μας φτιάχνουμε τη μόδα, δεν την ακολουθούμε...", σας πίστεψα! Μας κάνει ότι θέλει η διαφήμιση, ας το παραδεχτούμε... Αν όχι άμεσα, έμμεσα... Περνώντας πρότυπα. Σαν αυτά που περιέγραψα παραπάνω...

Για το παρόν κομμάτι του άρθρου συνεργάστηκα με τη φίλτατη Deseo!

Έμπνευσή μου ήταν άρθρο που διάβασα στο Blog του "δασκάλου στο blogging" Μάνου Αντώναρου.

Ενός post σιγή...

Προς τιμήν του Σωτήρη Μουστάκα. Έτσι απλά, επειδή τον πήγαινα.

Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ...

Ίσως είναι λίγο άκυρη η τοποθέτηση του συγκεκριμένου άρθρου στο σημείο αυτό λόγω της σοβαρότητας της προηγούμενης δημοσίευσης, αλλά αυτό που ακολουθεί είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του προηγούμενου προβληματισμού μου... (Ναι, ξέρω, από δικιολογίες .. είμαι και η πρώτη!! ε ;)




Όπως ανέφερα λοιπόν, ένας έρωτας, μια αγάπη, μας δημιουργούν πολύ έντονα συναισθήματα και είναι ότι πιο δυνατό μπορεί να ζήσει ενας άνθρωπος (με αισθήματα...! ;) ) Αυτά με το πέρασμα του χρόνου, ο οποίος αποτελεί το μόνο φάρμακο για την καταπολέμηση τέτοιου είδους προβλημάτων, αλλειώνονται, σταματάνε να παίζουν με το μυαλό μας, κρύβονται όμως βαθειά μέσα μας..

Ναι, ετσι είναι, αλλά μπορώ να ρωτήσω κάτι?
Τι είναι αυτό που τις επαναφέρει στη μνήμη μας?
Τι μας κάνει να τις 8υμόμαστε ώρες και στιγμές?
Τι είναι αυτό που τις κάνει να ξεμυτίζουν από εκεί που τις έχουμε κρυμμένες?
Όλοι γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά, γιατί τα έχουμε ζήσει, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, μιας και έχει να κάνει με τα δεδομένα που περιέχει ο σκληρός δίσκος του μυαλού μας και μόνο! Ποια είναι αυτά..?




*Είναι ο δρόμος που περάσαμε μαζί
και τώρα φαντάζει άδειος..
*Το μπαράκι μας και το ποτό του,
που άκουσα να ζητάνε από δίπλα...
*Οι φίλοι μου, που με ρωτούν αν έχω νέα του.
Και δεν έχω!
Τι να κάνει άραγε?
*Οι φίλοι του, που με συναντούν και δεν τον αναφέρουν καν!
Τι να μου πουν άλλωστε?
*Είναι ένα ξύλινο κουτί, κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι μου, κάπως σαν το κομπόδεμα του φτωχού κάτω από το μαξιλάρι..
Εκεί έχω φυλαγμένα όσα τον θυμίζουν...
Ποτέ δεν τα πέταξα κ δεν έχω σκοπό να το κάνω..
*Είναι τα μέρη που συχνάζαμε: bar, καφετέρειες, εστιατόρα
Και που σε κάποια δεν ξαναπατάω!!
*Μια μουσική, ένας στοίχος, τα τραγούδια που μου αφιέρωνε...
Η Αλεξίου και το "Όλα σε θυμίζουν"! :(
*Είναι το κινητό μου που χτυπάει με τον ήχο που ακουγόταν όταν με καλούσε..
Ο ήχος του μηνύματος..
*Είναι το φεγγάρι που παρατηρούσαμε αγκαλιά τα βράδια..
Οι ευχές που κάναμε με την πτώση των αστεριών...



Είναι πολλά! Είναι τα πιο απλά και καθημερινά κάποιες φορές..
Κι αν κάποια στιγμή φόρτωσε το πρόγραμμα του μυαλλού κι επανέφερε παλιά δεδομένα στην οθόνη μου , δεν τρομάζω πια!
Δεν είναι κάτι ξένο, είναι κάτι δικό μου, οι αναμνήσεις μου!!
Έτσι (προσπαθώ τουλάχιστον) να σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και πραγματικά κάποιες στιγμές νιώθω τυχερή που συχνά ένα τραγούδι, μια μελωδία, μια εικόνα, με ταξιδεύει εκεί που έχω περάσει κάποιες από τις ομορφότερες στιγμές μου.. Εκεί που θυμάμαι να ήμουν γεμάτη και πάνω απ' όλα, όχι μόνη!


Για το τέλος, μια μικρή συμβουλή:
Μην κάνετε ΠΟΤΕ format σε αυτό το σκληρό δίσκο!
Μην πατήσετε ΠΟΤΕ delete σε δεδομένα του!
Δεν πρέπει!
Γιατί αν χαθούν όλα αυτά δεν έχουμε λόγο ύπαρξης σαν άνθρωποι, παρά σαν ζώα...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)


«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

• ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

• ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

• ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

• ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

• ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

• ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

• ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ