Ίσως είναι λίγο άκυρη η τοποθέτηση του συγκεκριμένου άρθρου στο σημείο αυτό λόγω της σοβαρότητας της προηγούμενης δημοσίευσης, αλλά αυτό που ακολουθεί είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του προηγούμενου προβληματισμού μου... (Ναι, ξέρω, από δικιολογίες .. είμαι και η πρώτη!! ε ;)
Όπως ανέφερα λοιπόν, ένας έρωτας, μια αγάπη, μας δημιουργούν πολύ έντονα συναισθήματα και είναι ότι πιο δυνατό μπορεί να ζήσει ενας άνθρωπος (με αισθήματα...! ;) ) Αυτά με το πέρασμα του χρόνου, ο οποίος αποτελεί το μόνο φάρμακο για την καταπολέμηση τέτοιου είδους προβλημάτων, αλλειώνονται, σταματάνε να παίζουν με το μυαλό μας, κρύβονται όμως βαθειά μέσα μας..
Ναι, ετσι είναι, αλλά μπορώ να ρωτήσω κάτι?
Τι είναι αυτό που τις επαναφέρει στη μνήμη μας?
Τι μας κάνει να τις 8υμόμαστε ώρες και στιγμές?
Τι είναι αυτό που τις κάνει να ξεμυτίζουν από εκεί που τις έχουμε κρυμμένες?
Όλοι γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλα αυτά, γιατί τα έχουμε ζήσει, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, μιας και έχει να κάνει με τα δεδομένα που περιέχει ο σκληρός δίσκος του μυαλού μας και μόνο! Ποια είναι αυτά..?
*Είναι ο δρόμος που περάσαμε μαζί
και τώρα φαντάζει άδειος..
*Το μπαράκι μας και το ποτό του,
που άκουσα να ζητάνε από δίπλα...
*Οι φίλοι μου, που με ρωτούν αν έχω νέα του.
Και δεν έχω!
Τι να κάνει άραγε?
*Οι φίλοι του, που με συναντούν και δεν τον αναφέρουν καν!
Τι να μου πουν άλλωστε?
*Είναι ένα ξύλινο κουτί, κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι μου, κάπως σαν το κομπόδεμα του φτωχού κάτω από το μαξιλάρι..
Εκεί έχω φυλαγμένα όσα τον θυμίζουν...
Ποτέ δεν τα πέταξα κ δεν έχω σκοπό να το κάνω..
*Είναι τα μέρη που συχνάζαμε: bar, καφετέρειες, εστιατόρα
Και που σε κάποια δεν ξαναπατάω!!
*Μια μουσική, ένας στοίχος, τα τραγούδια που μου αφιέρωνε...
Η Αλεξίου και το "Όλα σε θυμίζουν"! :(
*Είναι το κινητό μου που χτυπάει με τον ήχο που ακουγόταν όταν με καλούσε..
Ο ήχος του μηνύματος..
*Είναι το φεγγάρι που παρατηρούσαμε αγκαλιά τα βράδια..
Οι ευχές που κάναμε με την πτώση των αστεριών...
Είναι πολλά! Είναι τα πιο απλά και καθημερινά κάποιες φορές..
Κι αν κάποια στιγμή φόρτωσε το πρόγραμμα του μυαλλού κι επανέφερε παλιά δεδομένα στην οθόνη μου , δεν τρομάζω πια!
Δεν είναι κάτι ξένο, είναι κάτι δικό μου, οι αναμνήσεις μου!!
Έτσι (προσπαθώ τουλάχιστον) να σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό και πραγματικά κάποιες στιγμές νιώθω τυχερή που συχνά ένα τραγούδι, μια μελωδία, μια εικόνα, με ταξιδεύει εκεί που έχω περάσει κάποιες από τις ομορφότερες στιγμές μου.. Εκεί που θυμάμαι να ήμουν γεμάτη και πάνω απ' όλα, όχι μόνη!
Για το τέλος, μια μικρή συμβουλή:
Μην κάνετε ΠΟΤΕ format σε αυτό το σκληρό δίσκο!
Μην πατήσετε ΠΟΤΕ delete σε δεδομένα του!
Δεν πρέπει!
Γιατί αν χαθούν όλα αυτά δεν έχουμε λόγο ύπαρξης σαν άνθρωποι, παρά σαν ζώα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου