Απόψε, ξεκινάω σκεπτόμενος τος στίχους του τραγουδιού του Πάριου "'Ενα γράμμα": (στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σου γράφω ένα γράμμα,όχι πως θέλω να σ' το δώσω.
Να έτσι, για να μιλήσω λίγο
μαζί σου.
Αυτή τη στιγμή, νομίζω πως γράφω απλά για να γεμίσει το μπλογκ με κανά άρθρο και δεν μου αρέσει καθόλου... Επίσης, έχω την εντύπωση πως γενικά έχουμε πέσει λίγο από άποψη ποιότητας δημοσιεύσεων και είμαι στο δίλημμα: Να γράφω όποτε έχω έμπνευση, ή να γράφω συχνά για να έχει νέες δημοσιεύσεις το μπλογκ;
Μετά από συζήτηση που είχα σήμερα με άτομο που εκτιμώ, αναρωτιέμαι αν μπορείς να κάνεις πραγματικές φιλίες όσο μεγαλώνεις...
Την παρέα μου από το σχολείο, την έχω κρατήσει και στο Πανεπιστήμιο. Αυτά τα άτομα, ναι, είναι ΦΙΛΟΙ μου, έχουμε τις ίδιες περίπου συνήθειες, ίδια αίσθηση του χιούμορ, ξέρουμε τα καλά αλλά και τα στραβά μας, έχουμε μεγαλώσει μαζί βρε αδερφέ!
Τώρα είμαστε "μεγάλοι", έχουμε χάσει ίσως την παιδική αθωότητα ή αγνότητα, ξέρουμε να προστατεύουμε την εικόνα μας, να προβάλουμε την θετική πλευρά μας αν θέλετε, ή όπως είχα ακούσει σε ένα επεισόδιο των σοφών και πολύ ψαγμένων "S1NGLES", "Είμαστε αυτά που κάνουμε... Αλλά ποιοι είμαστε πραγματικά, αν περνάμε τον περισσότερο καιρό μας κάνοντας πράγματα που οι άλλοι προσδοκούν από εμάς να κάνουμε;" ...
Δηλαδή, ίσως στις κοινωνικές μας σχέσεις να προβάλουμε την εικόνα που επιτάσσει η περίσταση ή ο συνομιλητής... Ωραίος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον, ωραίος τρόπος για να έχετε μία "καλή σχέση", αλλά μάλλον όχι "υγιή σχέση"...
Αλήθεια, πόσο αληθινές είναι οι συναναστροφές μας στο Πανεπιστήμιο; Μου κάνει εντύπωση που όλοι "τα έχουν καλά με όλους"... Μακάρι να είμαι εγώ καχύποπτος, μακάρι να είμαι εγώ παράξενος, αλλά είναι πραγματικά αξιοσημείωτο... Ή όλοι με συμπαθούν, ή με θάβουν πίσω από την πλάτη μου, ή απλά είμαι αδιάφορος! Υπάρχει και η λύση βέβαια, του συμβιβασμού με το πως είναι ο άλλος, με σκοπό την ομαλή κοινωνική συμβίωση... Και πάλι δεν είναι αληθινή σχέση! Προσωπικά, προσπαθώ να είμαι ευχάριστος στους άλλους, προσπαθώ να έχω καλή σχέση με τους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ αν πω κάποιους "φίλους" μου, όπως τα παιδιά που κάνω παρέα από το δημοτικό... Ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί κάποια άτομα τα εκτιμώ...
Ελπίζω να διαβάσω σχόλιά σας για το θέμα! Επίσης, ελπίζω να βγαίνει νόημα στο παραπάνω κείμενο, γιατί πραγματικά έγραφα ότι σκεφτόμουν, όπως το σκεφτόμουν, άρα μπορεί να είναι και ασύνδετο... Περιέργως, έχω μία αίσθηση πως "βάρυνα" το μπλογκ... Βλακεία! Δεν πειράζει όμως, κάνω δίαιτα... :P
Μέχρι το επόμενο κείμενο, ελπίζω να μιλάω ακόμα με όλους σας! (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν!)
Α μπιεντό!
Μετά από συζήτηση που είχα σήμερα με άτομο που εκτιμώ, αναρωτιέμαι αν μπορείς να κάνεις πραγματικές φιλίες όσο μεγαλώνεις...
Την παρέα μου από το σχολείο, την έχω κρατήσει και στο Πανεπιστήμιο. Αυτά τα άτομα, ναι, είναι ΦΙΛΟΙ μου, έχουμε τις ίδιες περίπου συνήθειες, ίδια αίσθηση του χιούμορ, ξέρουμε τα καλά αλλά και τα στραβά μας, έχουμε μεγαλώσει μαζί βρε αδερφέ!
Τώρα είμαστε "μεγάλοι", έχουμε χάσει ίσως την παιδική αθωότητα ή αγνότητα, ξέρουμε να προστατεύουμε την εικόνα μας, να προβάλουμε την θετική πλευρά μας αν θέλετε, ή όπως είχα ακούσει σε ένα επεισόδιο των σοφών και πολύ ψαγμένων "S1NGLES", "Είμαστε αυτά που κάνουμε... Αλλά ποιοι είμαστε πραγματικά, αν περνάμε τον περισσότερο καιρό μας κάνοντας πράγματα που οι άλλοι προσδοκούν από εμάς να κάνουμε;" ...
Δηλαδή, ίσως στις κοινωνικές μας σχέσεις να προβάλουμε την εικόνα που επιτάσσει η περίσταση ή ο συνομιλητής... Ωραίος τρόπος για να γνωρίσεις κάποιον, ωραίος τρόπος για να έχετε μία "καλή σχέση", αλλά μάλλον όχι "υγιή σχέση"...
Αλήθεια, πόσο αληθινές είναι οι συναναστροφές μας στο Πανεπιστήμιο; Μου κάνει εντύπωση που όλοι "τα έχουν καλά με όλους"... Μακάρι να είμαι εγώ καχύποπτος, μακάρι να είμαι εγώ παράξενος, αλλά είναι πραγματικά αξιοσημείωτο... Ή όλοι με συμπαθούν, ή με θάβουν πίσω από την πλάτη μου, ή απλά είμαι αδιάφορος! Υπάρχει και η λύση βέβαια, του συμβιβασμού με το πως είναι ο άλλος, με σκοπό την ομαλή κοινωνική συμβίωση... Και πάλι δεν είναι αληθινή σχέση! Προσωπικά, προσπαθώ να είμαι ευχάριστος στους άλλους, προσπαθώ να έχω καλή σχέση με τους άλλους, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ αν πω κάποιους "φίλους" μου, όπως τα παιδιά που κάνω παρέα από το δημοτικό... Ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί κάποια άτομα τα εκτιμώ...
Ελπίζω να διαβάσω σχόλιά σας για το θέμα! Επίσης, ελπίζω να βγαίνει νόημα στο παραπάνω κείμενο, γιατί πραγματικά έγραφα ότι σκεφτόμουν, όπως το σκεφτόμουν, άρα μπορεί να είναι και ασύνδετο... Περιέργως, έχω μία αίσθηση πως "βάρυνα" το μπλογκ... Βλακεία! Δεν πειράζει όμως, κάνω δίαιτα... :P
Μέχρι το επόμενο κείμενο, ελπίζω να μιλάω ακόμα με όλους σας! (όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν!)
Α μπιεντό!
13 σχόλια:
loipon.. xreizetai pou kai pou kai ligh sobarothta stis dhmosieuseus sou.. (xixi) den mporei na mou klebeis tis atakes kai na tis plasareis sto blog ws dikes sou..(lol) asteieyomai! einai fobera ayta pou grafeis kai -parolo pou epanalambanomai- : "APORW POY TA BRISKEIS"..?!? an arxizw na sxoliazw omws to periexomeno de 8a stamathsw ki exw prwino xypnhma ayrio... pantws h filia den prokyptei apo th mia stigmh sthn allh!!
Ισχύει αυτό που λες... (για τη φιλία, όχι για τις ατάκες! :Ρ)
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και περιμένω όποτε έχεις χρόνο να αναλύσεις και το περιεχόμενο...
Nα ήξερες πόσο δίκιο έχεις!Και εγώ έχω αναρωτηθεί τα ίδια ακριβώς πράγματα.Σίγουρα δεν είναι όλες οι σχέσεις μας ''υγιείς''.Εγώ προσωπικά έχω λίγους φίλους και καλούς.Δεν θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους που να ρίχνουν μαχαιριές πισόπλατα.Πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου...Σηκώνει πολλή συζήτηση!
Για συζήτηση το έθεσα!!! ;)
Γενικότερα είμαι της άποψης οτι κάποιες λέξεις έχουν αρκετά "βαρύ" νόημα ώστε να τις χρησιμοποιούμε επαναλαμβανόμενα σε περιπτώσεις όπου δεν αρμόζουν. Όσον αφορά τη λέξη φίλος, θεωρώ, πως υπάρχουν λίγα άτομα στη ζωή του καθενός, που μπορούν να λάβουν αυτό το χαρακτηρισμό. Κατα τη γνώμη μου, η ηλικία απο την οποία είσαι μαζί με τον άλλον, δεν αποτελεί κριτήριο για το αν θα τον συμπεριλάβεις στην κατηγορία των φίλων σου. Φίλους μπορείς να κάνεις σε κάθε στιγμή της ζωή σου, ωστόσο δε σημαίνει οτι αποτελεί φίλος σου οποιοσδήποτε με τον οποίο έχεις καλές σχέσεις ή ακόμα κάνεις παρέα.
Ο φίλος δοκιμάζεται...
Γιατί τελικά, η φιλία δεν αποτελεί απλά μια λέξη, αλλά αξία ζωής.
Σίγουρα δεν αποκλείεις τη δημιουργία φίλων από μία ηλικία και μετά, απλά τονίζω πως είναι δυσκολότερο...
Πόσο καλά χρειάζεται να ξέρεις έναν άνθρωπο για να τον αποκαλέσεις φίλο; Πόσο πρέπει να προσπαθήσεις για να τον κάνεις να νoιαστεί ειλικρινά; Δύσκολες ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις... Η φιλία υπάρχει. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Οι άνθρωποι έπαψαν να την αναζητούν... Ψάχνουν μόνο το πρόσκαιρο και επιφανειακό... Κρίμα... Για αυτούς τους ίδιους... Γιατί όταν το καταλάβουν 8α είναι αργά... Το κενό θα έχει επιβληθεί στην ανούσια ζωή τους...
Πολύ βαρύ σχόλιο έκανα... Τί θέλω κ ακούω "Hurt" και Johnny Cash βραδιάτικα; Η ζωή είναι ωραία. Αλλά η φιλία την κάνει να δείχνει τη λάμψη της...
THk ο κόσμος είναι λογικό να ψάχνει να κάνει παρέες, είναι μία "ανάγκη" του... (ανάγκη για κοινωνικοποήση λέγεται, αν δεν κάνω λάθος...) Δεν ξέρω αν αναζητάμε κάτι επιφανειακό και μόνο... Μου κάνει πολύ ακραία τοποθέτηση... Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως σημαντικός παράγοντας που αποτελεί τροχοπέδη στη δημιουργία υγιών φιλικών σχέσεων να είναι και η έλειψη ελεύθερου-διαθέσιμου χρόνου...
Πιστεύω ότι στη ζωή είναι όλα θέμα συγκυριών...Τους περισσότερους "φίλους" μας απλά έτυχε να τους γνωρίσουμε, από το φροντιστήριο, το σχολείο, τη σχολή και απλά να μας "κολλάνε" περισσότερο από κάποιους άλλους στο ίδο μέρος ή και όχι, αλλά να μην το γνωρίζουμε. Δε λέω ότι δεν υπάρχει φιλία, αλλά νομίζω ότι είναι ανεξάρτητη ηλικίας(ίσως όταν γνωρίζεσαι με τον άλλον από μικρούλης , απλά έχεις "δεθεί" και με τις παραξενιές του)και κυριως ποτέ δεν ξέρεις πότε και αν θα τελειώσει.
Τώρα, όσον αφορά σε αυτό που είπες για τη σχολή...μη νομίζεις ότι όλοι όσοι σε χαιρετάνε είναι φίλοι σου. Απλά μέσα στη σχολή γνωρίζεις τόσα άτομα, που δεν προλαβαίνεις να θυμώσεις και να ενοχληθείς από τις ιδιοτροπίες του καθενός, οπότε "βλεπεις" μόνο τα καλά τους και έχεις πάντα διάθεση να τους χαμογελάσεις και να πιεις μαζί τους και έναν καφέ. Γιατί όχι άλλωστε;
Καταρχήν να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους έχετε διαβάσει άρθρα από το μπλογκ και ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ σε όσους έχουν αφιερώσει και χρόνο για να γράψουν σχόλια!
Επίσης, χαίρομαι πάρα πολύ που όλα τα σχόλια είναι τόσο υψηλού επιπέδου! Ευχαριστώ παιδιά!
B!^^Y, με το σχόλιό σου, απλά, συμφωνώ!
Prwta apo ola,thelw na episimanw pws einai ena apo ta kalytera arthra sto blog kathws thigetai ena thema diaxroniko k polysyzitimeno!Pistevw pws oi filies dimiourgountai anexartitws ilikias k xtizoun ta themelia tous mesa apo viwmata k katastaseis toso thliveres oso k xaroumenes!H alitheia einai pws pleon logw twn rythmwn zwis pou epikratoun oi alithines filies einai dyskolo na dimiourgithoun kathws oi perissoteroi arkountai stin apli parea k dn epidiwkoun to vathitero desimo eite logw elleipsis xronou eite logw fovou mipws pligwthoun!
Έλενα, πρώτα από όλα, ευχαριστώ για τα καλα σου λόγια!
Τελικά, βλέποντας τα σχόλιά σας, καταλήγω πως το θέμα "χρόνος" είναι ο κυριότερος παράγοντας...
Δημοσίευση σχολίου